ยามเจ้าอยู่เคียงข้างไม่ว่างนัก
เจ้าทายทักไม่สนดั่งคนใบ้
ปล่อยให้เจ้าเหงาหงอยอย่างน้อยใจ
กับคนไกลคุยกันทั้งวันคืน
มาบัดนี้เจ้าห่างไปต่างถิ่น
โถ ยุพินคงเหงาเฝ้าขมขื่น
นึกเกลียดชังตัวเองที่ลางลืน
ต้องทนฝืนยืนเหงาไร้เงานาง
นึกเสียดายวารวันที่ผันผ่าน
มันเนิ่นนานเหลือเกินดั่งเมินหมาง
เฝ้ารอคอยจอมขวัญหวั่นเลือนลาง
จะจืดจางร้างลา รู้ค่านวล
กลับมาเถิดคนดีพี่คิดถึง
พี่ซาบซึ้งในจิตจงคิดหวน
โปรดอภัยให้พี่ที่เรรวน
จะชื่นชวนชิดใกล้ไม่ห่างเลย
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
