ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๘ ( ตอนจบ )
ผู้แต่ง : baimai@sailom
..ค่อยขยับ กลับตื่น จนยืนไหว
รอบคือไพร ใช่เริ่ม แต่เดิมหนา
ย้อนกลับฟื้น คืนถิ่น สิ้นเวลา
นาฬิกา ฟ้ากระจ่าง ยังค้างคง
พลันสำเนียง เสียงระฆัง กังวาลก้อง
รัวกระบอง กลองเพล ประเคนส่ง
เข็มเวลา มาแกว่งไกว ให้พะวง
ทั้งพื้นพง ดงลั่น สั่นสะเทือน
ประตูผ่าน บานใหญ่ ให้ปรากฏ
ค่อยลอยลด จรดสุด หยุดเขยื้อน
เกิดแสงจ้า อ้าเร้น เห็นลางเลือน
จิตคล้อยเคลื่อน เลื่อนดับ แล้วหลับไป..
..ฝันเอยฝัน นั้นเห็น เด่นชัดยิ่ง
ดั่งความจริง ทิ้งข้อคิด นิมิตใหญ่
ตาขยับ กลับฟื้น จากคืนไกล
อรุณผัน วันใหม่ ให้มาเยือน
ตะวันอ่อน รอนแสง แฝงไออุ่น
ลมละมุน หมุนใบไม้ ให้กลาดเกลื่อน
เสียงแม่เพรียก เรียกกู่ อยู่หน้าเรือน
อย่าแชเชือน เตือนปลุก ลุกที่นอน
อุ้มขันข้าว หาวไปด้วย ช่วยใส่บาตร
อภิวาท ปราชญ์ล้ำ คำพระสอน
อิ่มเอมใจ ให้สดับ น้อมรับพร
ขอจบตอน กลอนเก่า เท่านี้เอย..
**************************
เย่!!...จบแหล่ววว...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
