ชื่อบทกลอน : ยี่สิบห้านาฬิกา..ตอนที่ ๔ ( ความว่างเปล่า )
ผู้แต่ง : baimai@sailom
...จากห้วงหลับ กลับฟื้น คืนสว่าง
ให้เบาว่าง ต่างไป ในความฝัน
ดูขาวโปร่ง โล่งจรัส อัศจรรย์
แดนสวรรค์ บรรจบ หรือภพใด
นั้นไร้กลิ่น อินทรีย์ และสีสัน
สิ้นสะสาร เสียงแสง สล้างใส
สลายรูป สละร่าง ทุกอย่างไป
สงบใจ สงัดจับ ประทับจินต์
ไม่ต้องร้อน ไม่ต้องหนาว ไม่ต้องห่วง
ไม่มีรัก ไม่มีบ่วง ไม่มีสิ้น
ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องโศก ไม่ต้องกิน
ไม่มีอยาก ไม่มีลิ้น ไม่มีตา
ให้หลุดพ้น หม่นทุกข์ เป็นสุขแสน
กลางดินแดน แร้นไร้ ไม่โหยหา
ไม่มีร่าง ไม่มีอยาก ไม่นำพา
หรือนี้หนา มาถึงแก่น แดนนิพพาน...
ให้หายทุกข์ สุขเคียง ได้เพียงครู่
แต่แล้วจู่ หูก้อง ทำนองขาน
เพลงเห่กล่อม ล้อมกรุ่น อันคุ้นนาน
เป็นเสียงสาร ท่านแท้ แม่ชรา
พลันให้เห็น เป็นกลุ่มควัน รวมกันเข้า
ก่อเป็นเงา เค้าแกน ทั้งแขนขา
ดึงจิตกลับ ประทับฟื้น คืนกายา
ให้หนักล้า มานั้น ในทันใด...
**************************
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
