ชื่อบทกลอน : ป่า..ปูน
ผู้แต่ง : baimai@sailom
จากลาดยาง สู่ทางเกวียน อันเตียนโล่ง
จากป่าโปร่ง สู่โถงรก ปรกบังแสง
จากวุ่นวาย สู่หมายคุ้น ฝุ่นสีแดง
จากกำแพง สู่เสรี ที่กลางไพร
ล้อลุยหล่ม จมโคลน โหนหักออก
ลุยลัดซอก หอกหินขวาง กลางธารไหล
ขับสี่ล้อ ห้อลุย ตะกุยไป
ป่าผืนใหญ่ ใจรัก นักเดินทาง
ถึงที่หมาย กายล้า มานานเนิ่น
แต่ช่างเพลิน ทุกเนินดอย รอยไกลห่าง
ทั้งป่าเขา สำเนาไว้ ไม่เลือนลาง
ท้องฟ้ากว้าง ร่างวิหค นกคืนคอน..
..กลิ่นควันกรุ่น หมุนคว้าง กลางไพรผืน
เอาท่อนฟืน ชื้นน้ำค้าง วางเรียงหมอน
เขี่ยกองถ่าน สานต่อไฟ ไว้อุ่นนอน
ตั้งน้ำร้อน หย่อนใบชา ท้าสายลม
เหน็บหนาวหุ้ม รุมร่าง น้ำค้างแถม
มารอนแรม แต้มฝัน วันสุขสม
สู่แดนดิน ถิ่นดอย สอยดาวชม
สายหมอกถม จมร่าง อำพรางกาย
ลำธารน้อย ร้อยเรียง สำเนียงซ่าน
กระทบผ่าน ลานหิน จนสิ้นสาย
เป็นเสียงกล่อม ล้อมต้อน ให้ผ่อนคลาย
แม้เมื่อยกาย ก็หายฟื้น สดชื่นใจ
มีขอนไม้ ใช้อิง ผิงไฟก่อ
ไม่อุ่นพอ ก็จิบชา สุราไห
พอบรรเทา เหงาร่าง กลางพื้นไพร
ระบายใจ ไกลลี้ วิถีเมือง..
..คงสักวัน บั้นปลาย ก่อนวายจาก
จะฝังราก ฝากเนา เฝ้าฝันเฟื่อง
เวลาลด หมดว่าง อย่างสิ้นเปลือง
ใบไม้เมือง เซื่องเศร้า เข้าป่าปูน..
*********************
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
