ถือว่ามีค่าล้ำ เลิศพิภพจบดินแดน
คำคำตักข้าวคำ จงสูจำให้เหลือแสน
อินสานอันแร้นแค้น ปลูกข้าวหอมให้สูกิน
เอ่ยคำแสนลำบาก ความทุกข์ยากทั่วแดนดิน
ใช่เป่ามลายสิ้น เพียงถ้อยคำนักกินเมือง
ลูบคลำนโยบาย มันฟูมฟายให้ฝันเฟื่อง
มันกินก็สิ้นเปลือง แจกเศษหญ้าประชาตรม
รินร่ำน้ำครำท่วม ประชาอ่วมไห้ระงม
ไหนว่าจะสุขสม แท้คำลวงเผาทรวงหนอ ฯ






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า