..... กางเขนดงโบยบินไปถิ่นไหน
จึงทิ้งให้เอี้ยงเหงาจับเจ่าหม่น
หรือถลาปรบปีกบินหลีกคน
ที่ขัดสนออกมาตามล่ากิน....
“อริญชย์”
เจ้าพร่ำเพรียกเรียกคู่อยู่กลางปรก
แนวไผ่รกหนามเกี่ยวเรียวหางวิ่น
ให้อ่อนแรงแห้งโหยเฝ้าโบยบิน
จนหลงถิ่นสั่นสะท้านพานปีกล้า...
เป็นเพียงนกกลางดงหลงใฝ่ฝัน
เผลอรำพันลืมตนก่นเพ้อหา
ถึงยูงทองท่องสรวงทวงถามมา
กางเขนป่าชอกช้ำบ่วงคำร้อย
เจ้าอยู่ดงพงไพรใจแสนซื่อ
ยังยึดถือคำสัญญาที่มาอ่อย
คือกำหนดกฏของใจไม่เลื่อนลอย
บินเศร้าสร้อยหลงทาง...กางเขนดง
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
