[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กามนิต]

เปิบข้าว

เปิบข้าวทุกคราวคำ	จงสูจำเป็นอาจิณ
เหงื่อกูที่สูกิน	จึงก่อเกิดมาเป็นคน
ข้าวนี้น่ะมีรส	ให้ชนชิมทุกชั้นชน
เบื้องหลังซิทุกข์ทน	และขมขื่นจนเขียวคาว
จากแรงมาเป็นรวง	ระยะทางนั้นเหยียดยาว
จากรวงเป็นเม็ดพราว	ล้วนทุกข์ยากลำบากเข็ญ
เหงื่อหยดสักกี่หยาด	ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
ปูดโปนกี่เส้นเอ็น	จึงแปรรวงมาเป็นกิน
น้ำเหงื่อที่เรื่อแดง	และน้ำแรงอันหลั่งริน
สายเลือดกูทั้งสิ้น	ที่สูซดกำซาบฟัน

จิตร ภูมิศักดิ์ (สหายปรีชา) ประพันธ์บทกวีนี้ราวทศวรรษที่ 2490 เป็นส่วนหนึ่งของบทกวี "วิญญาณหนังสือพิมพ์ (คำเตือน...จากเพื่อนเก่าอีกครั้ง)" ในนามปากกา "กวี ศรีสยาม" ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ประชาธิปไตย พ.ศ. 2507 เป็นกาพย์ยานี 11 ที่ได้รับอิทธิพลจากนายผี  ได้รับความนิยมหลังเหตุการณ์ 14 ตุลา จากนั้นวงคาราวานได้นำบทกวีนี้มาใส่ทำนองจึงเกิดเป็นเพลง "เปิบข้าว" 

ต่อมา ปี 2554 คณะกรรมการรางวัลพานแว่นฟ้าได้คัดเลือกให้เป็น 1 ใน 10 วรรณกรรมการเมืองรางวัลพานแว่นฟ้าเกียรติยศ