อ้างจาก ท่าน"มหาซัง"
.....ถึงที่สุด จุดหนึ่ง จึงได้คิด
ด้วยหลงผิด ติดบ่วง ความห่วงหา
รู้ปล่อยวาง ทางสุข ทุกนิทรา
ลืมคำว่า ของเรา เขาและคุณ.....
"มหาซัง....งงเหมือนเคย"
เพราะวาดขอบรอบรั้วตัวเรานั่น
เพราะมัวหัน วก-วนจนหัวหมุน
เพราะเป็นห่วงพ่วงพันกันชลมุน
เพราะใจหมุนจิตหม่นไม่พ้นตัว
ตัวอะไรใครเล่าเจ้าตัวไหน
หลงคว้าไขว่ซุกซนจนเวียนหัว
ตัวอยู่ไหนคอยหาหูตามัว
จนจิตมั่วมัวเหลิงกระเจิงซุก
จะปล่อยวางว่างเปล่า...วางเราก่อน
ตัดนิวรณ์รากเหง้าความเจ่าจุก
เราหมดสิ้นไร้อัตตาตัวพาทุกข์
ไม่มีสุข...ไม่มีเศร้า..เพราะเราวาง
แซม (เขียนตอนที่เป็นลูกศิษย์พระถังซำจั๋งค่ะ...)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
