บทกวีบทนี้มีเพียงควาเหงา
และในความว่างเปล่ามีการรอ
รอใครซักคนบนดาวอันแสนไกล
ในสายตาของผู้คนหมื่นแสน
... หัวใจฉันกลับเดียวดาย
ไมมีใครสักคนให้ได้พักพิง
เป็นเธอได้ไหม....
ที่เข้ามาสวมมงกุฏ และเติมปีกความฝัน
ให้ความรักเราได้โบยบินไปในฟากฟ้าอันแสนไกล
ให้ดวงจันทร์ได้พบดวงดาวและส่องแสงแพรวพราว
และให้ฉันได้พบเธอ
. . . . . . . . . . . . . .
ปล.จากเนื้อเพลงที่กระผมแต่งครับ ^^
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
