เรื่องคำเขียนกาพย์กลอนวิงวอนนิด
เป็นข้อคิดเตือนใจไม่สับสน
ไม้ม้วนไม้มลายอยู่ใกล้ตน
มีหลายคนอ่านดูเขารู้จริง
เขียนผิดแล้วมาแก้ใหม่ไม่ให้ผิด
ดีกว่าติดอยู่กับที่เหมือนผีสิง
รักพี่น้องผองเพื่อนจึงเตือนติง
ครั้งจะนิ่งดูดายละอายใจ
อย่าบอกว่าผิดเป็นครูรู้ว่าผิด
แต่แกล้งบิดเชือนแชไม่แก้ไข
ถ้าเห็นผิดคราวหน้าไม่ว่าใคร
ลุงคงไม่กล้าขอไปต่อกลอน
ลุงแก้ว
เป็นข้อคิดเตือนใจไม่สับสน
ไม้ม้วนไม้มลายอยู่ใกล้ตน
มีหลายคนอ่านดูเขารู้จริง
เขียนผิดแล้วมาแก้ใหม่ไม่ให้ผิด
ดีกว่าติดอยู่กับที่เหมือนผีสิง
รักพี่น้องผองเพื่อนจึงเตือนติง
ครั้งจะนิ่งดูดายละอายใจ
อย่าบอกว่าผิดเป็นครูรู้ว่าผิด
แต่แกล้งบิดเชือนแชไม่แก้ไข
ถ้าเห็นผิดคราวหน้าไม่ว่าใคร
ลุงคงไม่กล้าขอไปต่อกลอน
ลุงแก้ว
หากผิด พร้อมแก้ไข
ผิดเป็นครูรู้คิดว่าผิดถูก
ดั่งเพาะปลูกเพาะบ่มคมอักษร
ฉันลักษณ์หลักไทยใจวิงวอน
ควรเขียนความงามงอนสะท้อนมา
ตัวสะกดพจน์รินศิลปศาสตร์
บ้างขีดเขียนเพียรวาดขาดศึกษา
อาจหลงลืมลืมบ้างบางเวลา
แต่ผิดแล้วแก้เถิดหนามิว่ากัน...
หทัยกาญจน์
๑๙ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๕
รู้ว่าผิด คิดแก้ไข นั้นใช่ครู
เปรียบบัณฑิต ศิษย์รู้ ผู้สร้างสรรค์
มิยอมผิด บ่อยหน คนโจษจัน
ยามผิดพลัน ท่านแน่ แก้ทันใด
แต่รู้ผิด ไม่คิดแก้ ชอบแส่สอด
ว่าฉอดฉอด คนอื่นแย่ รีบแก้ไข
ผิดตนมาก หลากล้น มิสนใจ
นี่แหละนัย ให้เรียกกัน คนจัญไร.../
บูรพาท่าพระจันทร์
เปรียบบัณฑิต ศิษย์รู้ ผู้สร้างสรรค์
มิยอมผิด บ่อยหน คนโจษจัน
ยามผิดพลัน ท่านแน่ แก้ทันใด
แต่รู้ผิด ไม่คิดแก้ ชอบแส่สอด
ว่าฉอดฉอด คนอื่นแย่ รีบแก้ไข
ผิดตนมาก หลากล้น มิสนใจ
นี่แหละนัย ให้เรียกกัน คนจัญไร.../
บูรพาท่าพระจันทร์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
