เมื่อหัวใจสะดุดชักหงุดหงิด
อารมณ์พิษคิดผ่านประมาณร้าย
ความรุ่มร้อนกร่อนกุมเข้าสุมกาย
ก็หม่นดายหลายโยชน์ จนโอดโอย
.....
ความเหมาะสมชมชิดสะอิดสะเอียน
แทบอาเจียนสะอื้นตื่นหายโหย
กว่าเจ็บแสบหนังเสี้ยนโดนเฆี่ยนโบย
ค่อยค่อยโรยร่วงหล่น บนความรัก
.....
ทิ้งความงามยามฝันสั่นสะทก
เหมือนจิ้งจกตกรั้ว วัวจมปลัก
หลงละเมอเพ้อหาศรัทธานัก
แทบกระอักกระอ่วน ปั่นป่วนใจ
.....
เสียงโอดครวญชวนพิษสะกิดแผล
ที่พ่ายแพ้แก่กันวันมีใหม่
เราเพียงพบเพื่อพราก แล้วจากไป
ทิ้งเยื่อใยไว้บ้าง…อย่างวันนี้!
.....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
