คนบางคนก็อาจเด็กเกินกว่าวัยมากนัก
บางทีการพร่ำพูดเรื่องราวต่างๆของโลก
เขาก็ไม่ได้ยินเสียงเรา เพียงแต่เห็นเงารางๆในนั้น
ในสารถะแห่งตัวตน อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
เฉกเช่นว่าธรรมะนั้นเป็นปัจเจก ความงามก็ปัจเจก ชีวิตก็ปัจเจก
... ก็พยายามเหลือเกินที่จะให้เขาได้ชิมรสความงามนั้น
ด้วยคำว่าสะหาย...แต่ท้ายที่สุดเขาก็ไม่อาจหยัดยืนต่อไป
ในที่ที่มรสุมรุนแรง....ในที่อาหารจานโปรดเปลี่ยนเป็นขม
หากเสียงดนตรีไม่อาจส่งสารถึงใจเธอ...
ฉันหรือสะหายจะพาเธอโบยบินไปได้....
หากใจเธอไม่ได้เดินเอง....สะหาย....
ฉันขอบใจเธอ แม้วันนี้ปีกของเธอจะล่วงหลุดไป
แต่จงอย่าหยุดฝัน เพื่อนเอย....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
