เพื่อนเอย..
เพื่อนเอย..
ฉันมิเคยตระบัดทุกสัจจะ
ถ้ายังอยากเว้นห่วง ช่วงระยะ
สภาวะหัวใจ..คงตายทั้งเป็น!
เขตป่าเขาชายแดน.. แสนลำบาก
ต้องพลัดพราก.. ร้างไกลให้ยากเข็ญ
หลบห่วงหาสัจจะ.. ไปลำเค็ญ
อาศัยแสงเพ็ญนภา.. ในป่าดง
เวิ้งทะเลชีวิต.. จิตหลอนหลอก
หมู่ม่านหมอกพร่างคลุม.. ลุ่มไหลหลง
ยอมเพราะรักเจ็บเพราะรัก.. แทบปลดปลง
วางเธอลงตรงหน้าดอกฟ้าดอย
หมุดที่วาง.. ทิ่มกลางหว่างอกฉัน
แทบจาบัลย์.. ผันดาบสาปส่งห้อย
ลิ่มน้ำตาสีเลือด.. มิเหือดรอย
ผลิกมือปล่อย.. ประหารมานตัวเอง
เสียงหัวใจสิ้นฝัน.. วันไร้เธอ
ล่องลอยเพ้อพัดฝาก.. พรากข่มเหง
ทิวดอกเหมย..หล่นร่วงทรวงวังเวง
ริมทางเร่งทิ้งให้ตายทั้งเป็น
..กุสุมา..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
