เมื่อเจ้าดอกรักลา
แลดอกรักโรยก้านสะท้านอก
ขวัญเคยยกยอเปี่ยมเทิดเทียมสรวง
ปลิดปลิวห่างคว้างตรมด้วยลมลวง
ร้าวแดดวงห้วงจินต์พานภินท์พัง
เฉกคมมีดกรีดรอยนับร้อยแผล
เปรียบดั่งแส้แช่เกลือเข่นเนื้อหนัง
ปานกรดเพลิงเริงระผลาญประดัง
ราวถูกฝังทั้งเป็นกลางเลนใจ
เมื่อนางแก้วแววขวัญป่นฝันแหลก
มนมิแยกแตกลาญฤๅทานไหว
สายระกำช้ำโศกวิโยคไคล
ทะลักนัยน์ไหลหลั่งถะถั่งปราง
จึ่งพิรี้พิไรร่ำไห้หวน
สะอื้นครวญป่วนหงอยซบรอยหมาง
ความจงรักภักดีเคยพลีนาง
บัดนี้ช่างร้างลุค่าธุลี
เพียงลมโรยโชยผ่านฟุ้งซ่านหม่น
เช่นดั่งคนเขลาขลาดมิอาจหนี
หากฝุ่นผงทรงค่ากว่ารดี
เถิดนรีขยี้ยับให้ดับคา
เมื่อดอกรักทิ้งก้านหล่นลานเกลื่อน
ลมลิ้นเชือนเฉือนทรวงสิ้นห่วงหา
เมื่อหทัยไร้เศษความเมตตา
สิเนหาลาอนาถยอมขาดใจ
ปภัสร์
๒๖ ธันวาคม ๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
