กาลเวลา

กาลเวลา เปลี่ยนแปลง ทั่วแหล่งหล้า
        ตามโลกา หมุนไป ไม่สิ้นสุด
        เป็นกฎเกณฑ์ วัฏฏะ โลกมนุษย์
      มิเคยหยุด เคยพัก แม้สักวัน

   ธรรมชาติ กำหนด สิ่งสดสวย
              พร้อมความม้วย เสื่อมสลาย วายอาสัญ
              ให้มีเกิด มีดับ สลับกัน
            อัศจรรย์ ผิดแผก แตกต่างไป

อย่างวายุ จู่โจม โหมถล่ม
        กวาดเมืองจม ถมทับ ปรับพื้นใหม่
      อัสนี สายฟ้า ผ่าครั้งใด
อาจเผาไหม้ ไพรสณฑ์ จนโล่งเตียน

สิ่งพบเห็น มั่นคง ณ.ตรงนี้
ผ่านอีกปี มิแน่ ว่าแปรเปลี่ยน
อันดินน้ำ ลมไฟ ไซร้หมุนเวียน
ดุจกงเกวียน ล้อเลื่อน แล่นเคลื่อนคลา

สรีระ ใดใด ใช่อมตะ
ทุกชีวะ ล้วนแพ้ แก่สังขาร์
สรรพสิ่ง ที่เกิด กำเนิดมา
ถึงเวลา ก็แตกดับ ย่อยยับลง

แม้ความจริง ย่อมรู้ ทุกหมู่เหล่า
กลับแกล้งเขลา ลืมสติ อานิสงส์
มนุษย์ขาด สำนึก รู้สึกปลง
จึงลุ่มหลง วัตถุ ดันทุรัง

กาลเวลา เปลี่ยนแปลง ทุกแห่งหน
ยกเว้นคน หินชาติ มิอาจหวัง
โจรทมิฬ ต่ำช้า น่าชิงชัง
คงโอหัง พลุกพล่าน เต็มบ้านเมือง


ไอ้บ้า