สายตาสบต่างต้อง แลเมิน
ดูห่างแลหมางเมิน ยิ่งแล้ว
ไร้คำกล่าวหยอกเอิน ดั่งก่อน นาเจ้า
ใจพี่ดุจดั่งแก้ว แตกร้าวรานลง
เป็นธุลีที่ไร้ วิญญา
จมจ่อมกับโศกา ค่ำเช้า
หวังเพียงว่าเพลา นานเนา
คงช่วยคลายความเศร้า ผ่อนล้าแรงลง
กาแฟดำ
อยากนอนแต่นอนไม่หลับ....เวรกรรมจริง ๆ ^^
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
