รัตติกาลหมอง

   ดึกดื่น ฉันตื่นมา          มิเห็นหน้า มารศรี
          คนรัก เคยภักดี               เธอหน่ายหนี ลี้จากไกล

กล้ำกลืน ฝืนนิทรา          กลับโศกา น้ำตาไหล
          สัมพันธ์ ผันเปลี่ยนไป        โศกอาลัย ใจอาวรณ์

หมอนคู่ อยู่หัวเตียง         ประดับเคียง เยี่ยงหลอกหลอน
          หม่นหมอง มองที่นอน         ทุกข์รุ่มร้อน สะท้อนทรวง

ยิ่งดึก ยิ่งนึกถึง           จิตพรั่นพรึง ปนหึงหวง
          ห่างเหิน เกินถามทวง          ได้แต่ห่วง สุดท้วงติง

ยามเบื่อ หมดเยื่อใย          ช่างกระไร น้ำใจหญิง
          กลับกลาย ง่ายดายจริง         มิหยุดนิ่ง กลิ้งกลอกจัง

เจ็บช้ำ น้ำตาริน           เฝ้าถวิล แม้สิ้นหวัง
          ขื่นขม จมภวังค์                เพราะความหลัง ที่ฝังใจ


น้อยใจแล้วด้วย