พรุ่งนี้
พรุ่งนี้
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
ทะมัดกล้ามคล้ำแดดที่แผดเผา
ชะเงื้อมเงาน้ำเหงื่อที่เหรื่อหล่น
ละก้อนดินก้อนดินที่ดินดล
วะวัดเหวี่ยงเวียนวนจนก่ายกอง
ตะวันเที่ยงเปรี้ยงแดดก็หลบแดด
ผ้าขะม้าสีแสดสอดลายสอง
สลัดเหงื่อซับเหงื่อทุกเนื้อนอง
กระพือลมลำลองแล้วป้องลม
ประกายไฟไม้ขีดค่อยดีดดับ
เมื่อควันลอยคล้อยขลับอยู่ขรมขรม
กระติกน้อยน้ำจืดในจอกจม
ก็อิ่มอมเอาเย็นกระเซ็นกาย
"เอ็งเอาลังไปเทแล้วถ่ายน้ำ
ขูดขอบขอบให้ที่คล้ำที่เขรอะหาย
เอาผ้าชุบน้ำเช็ดสะบัดชาย
ตอนบ่ายย่ายแดดคล้อยค่อยเข้าเมือง"
"วันอาทิตย์เขาปิดร้านแล้วนะพ่อ
พรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียนไม่ครบเครื่อง
ผัดวันนี้วันโน้นจนครูเคือง
มายักเยื้องซื้อเองเหมือนอวดดี"
"เอ็งนั่นแหละ ยักเยื้องหาเรื่องใส่
ครูที่ไหนใครจะมาว่าโน่นนี่
จะไปจองได้ยังไงเงินไม่มี
ก็ต้องเป็นอย่างนี้ทุกปีไป"
เจ้าปิ่นเดินหน้าง้ำน้ำกระฉอก
พ่อเอาผ้าชื้นออกเช็ดหลังไหล่
ปิ่นโตลดปลดลงตรงร่มไม้
"แกงอะไรวะไอ้ปิ่นเอ็งกินยัง"
"แม่เขาแกงส้มผักบุ้งกับกุ้งฝอย
น้าเขาช้อนได้หน่อยในคลองหลัง
พ่อกินก่อนฉันจะกลับไปนับตังค์
ยังไงก็พอประทังซื้อถุงเท้า"
"เออก็ดีมีอะไรซื้อไปก่อน
เอาไว้ตอนเย็นพ่อจะขอเขา
เบิกค่าแรงล่วงหน้าค่อยหาเอา
พรุ่งนี้เช้าเอ็งจะได้ไปโรงเรียน"
ทะมัดกล้ามคล้ำแดดที่แผดด้าน
ชะเงื้อมเหงื่อท่วมงานไม่หันเหียน
ละก้อนดินก้อนดินวิ่นแหว่งเวียน
จะจกเจียนแต่ละบาทจะขาดใจ
พิมพ์ครั้งแรก น.ส.พ.เดลินิวส์
ปี ๒๕๒๘
.................
คัดจาก "รวมเรื่องสั้นและบทกวี แปดนักเขียนรางวัลซีไรท์"
พิมพ์ครั้งแรก พฤศจิกายน ๒๕๒๙
สำนักพิมพ์ ครีเอท แม็กกาซีน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
