บ น โ ล ก ใ บ ก ว้ า ง
พื้นที่สำหรับคนอ้างว้าง..คนนี้
น้อยนิด..อึดอัด..เต็มที
ไม่รู้จะขยับไปไหนดี..สับสน..
งงกับใจ
น า น ก ว่ า น า น
ที่ทรมาน..ว้าวุ่น..รู้ไหม
ต้องพยายามยิ้มให้คนข้างข้างยิ้มตอบ..เสมอไป
ทั้งที่ข้างในน้ำตามันร่ำไห้..ก้องดัง
ไ ก ล เ กิ น
ฉันคงห่างเหิน..ไม่มีสิทธิ์รั้ง
แอบเผลอใจไปแล้ว..แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับพัง
หัวใจสิ้นหวัง.เจ็บเกินกว่าช้ำ..แล้วเธอ
My Smile
โลกกว้าง...ทางใหญ่
ใจเธอสับสนรู้ไหม...ใช่ "เสนอ"
ความอ้างว้างร้างลา...พาพบเจอ
คนเหงาเศร้าเผลอ...ละเมอ....กัน
นานเพียงไหน
ไม่เคยเปลี่ยนไป...แม้ในฝัน
ทั้งหลับ ทั้งตื่น ฟื้นกลางวัน
กลางคืนมองจันทร์...มันเปลี่ยวใจ
โดดเด่น...โดนเดียว
มองโค้งจันทร์เสี้ยว...เคียวหวั่นไหว
ตระการผ่านฟ้า...นภาใด
สาดแสงสีใส...ในกมล
หทัยกาญจน์
๘ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
