อย่าปล่อยมือ
ถึงสุดสอย อย่าปล่อยมือ
จงฉุดยื้อ เอาไว้ก่อน
จงห่วงหา เอื้ออาทร
คนทุกข์ร้อน ได้ผ่อนคลาย
ใครเล่าจะ ไม่รักตัว
เรื่องความชั่ว กลัวเหลือหลาย
แม้มีคน ฉุดรั้งไว้
เรื่องเล็กใหญ่ หายฉับพลัน
แม้ว่าปีก จะแข็งกล้า
ยามอ่อนแรง ล้าเช่นกัน
มีคนหยุด ฉุดมือนั้น
ใจเคยหวั่น จักมั่นคง
สองมือที เคยโบกพัด
ยังจำชัด ใช่ใหลหลง
แม้สุดสอย ช่วยโน้มลง
เอื้อมมือส่ง ให้อีกที
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
