คือบทกลอน อ้อนฝัน ในวันใส แต่งด้วยใจ จิตภักดิ์ รักอักษร
แต่ไยเจ้า อ่านเฉย ไม่เปรยวอน ให้อกพี่ นี้อ้อน จนอ่อนใจ
คำที่แต่ง แข่งขัน ประชันเฝ้า มอบให้เจ้า ชวนคิด พิศมัย
แต่ด้วยเหตุ อาเภท อันใดใด จึงทำให้ เจ้าอ่านแล้ว ใจแคล้วลืม
คงลืมหมด จดถ้วน ใครชวนรัก ลืมแม้พักตร์ ซบอิง อันดูดดื่ม
ลืมบทพร่ำ มธุรส ที่จดยืม ลืมกลอนปลื้ม ที่เคยหลง ตรงขึ้นคาน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
