
เหม่อมองฟ้ามืดมนระคนเหงา
เนิ่นนานเนาเศร้าอยู่มิรู้หาย
ลมหนาวโชยโบยพลิ้วผ่านผิวกาย
เหน็บหนาวในใจเราเฝ้าตรอมตรม
ลมหนาวโชยโบยพลิ้วละลิ้วผ่าน
หนาวสะท้านซ่านทรวงให้ห่วงหา
ยะเยือกหนาวยาวนานที่ผ่านมา
เตือนใจว่ารักของเราที่ลาโรย
| ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
|
06 ธันวาคม 2025, 07:28:AM
|
|||
|
|||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: เดียวดายกลางสายลม (อ่าน 22152 ครั้ง) |
| ||||||||||