[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วลีลักษณา]

ตัวเราเป็นเช่นนี้ดีอยู่แล้ว
หากเป็นดาวพราวแพรวบนเวหา
ต้องเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าทุกเพลา
ที่ท้องฟ้าเข้าสู่ความมืดมน

ดวงดารามิอาจหยุดส่องแสง
ยังแสดงให้เห็นบนเวหน
มิอาจมีชีวิตเป็นของตน
ต้องทุกทนกับความช้ำระกรรมใจ

หลายคนมองว่าดาวสวยงามนัก
ทุกคนรักดวงดาวพราวไสว
หากมีใครรู้เห็นความเป็นไป
ก็คงไม่ยินดีและปรีดา

อันดวงดาวที่สว่างกระจ่างฟ้า
คงอยากเอ่ยวาจาเป็นหนักหนา
คงอยากบอกไปทั่วทั้งโลกา
ว่าตัวข้าอ่อนล้าและเดียวดาย

จริงไหมคะ ดวงดาว

......มนัสศิยา......


ยามฟ้าหมองเมฆหม่นคลุมหนห้วง
ดาวเร้นดวงเลือนรางคล้ายจางหาย
ดั่งพรากฟ้ามิอาจจะเปล่งประกาย
ฤาจะหมายรอดาวให้พราวดวง

ไกลเกินกว่าคว้าจับไว้กับอก
หรือจึงยกเขตคั่นสุดดั้นสรวง
แท้อาจเป็นเหตุผลของกลลวง
ยามหมดช่วงถวิลหาสิ้นค่าควร

จึงโดดเดี่ยวเปลี่ยวเปล่าอยู่เช้าค่ำ
ยินถ้อยร่ำอาลัยก็ใจหวน-
คะนึงหา..หันเหหรือเรรวน
หนอจึงด่วนแยกหล้าฝั่งฟ้าไกล

หรือเพราะรักมากล้นท่วมท้นนัก
จึงเก็บกักดวงดาวพราวไสว
ประดับอยู่แดนสรวงแห่งดวงใจ
ผูกอาลัยล้อมขวัญด้วยฉันทา

วลีลักษณา
๖ กรกฎาคม ๒๕๕๔