ความเงียบเหงาเข้ามาประดังจนหวั่นไหว
ไขว้คว้าความว่างเปล่า ได้แค่เงาของความไกล
เหน็บหนาวจนร้าวใจ น้ำตาไหลจนชินชา
ยืนกอดตัวเองท่ามกลางความเหงา
เหม่อลอยไปกับสายลมพัดเบา ที่โชยหา
ล้มตัวลงเอนกาย อ่อนแรงเกินเยียวยา
ขอหลับไปนิทรา ไม่อยากลืมตาขึ้นมาอีกแล้ว...







ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า