ความเงียบเหงาเราถอยตาลอยเพ้อ
เฝ้ามองเหม่อเพ้อครวญรัญจวนหา
เจ้าของร้านหายไปไยไม่มา
ร้านน้ำชากาแฟไม่แลกัน
นั่งมุมเดิมเงียบเหงาเงาเธอหาย
กลัวเป็นสิ่งสุดท้ายเพียงปลายฝัน
คำว่า”รอ” กี่เดือนเคลื่อนกี่วัน
เขาจะผันมารับซับไมตรี
เลิกดื่มซะกาแฟแม้อร่อย
เพราะมานกร่อยรอยมิตรแอบคิดหนี
เขาไปไหนซ่อนเร้นไม่เห็นมี
ทุกนาทีฝันร้ายเธอหายไป
มาที่ร้านหวังพบสบเจ้าของ
กับถูกดองจองจำทำไฉน
เขาทิ้งร้านห่างเหินเดินแห่งใด
สุขหรือเศร้าอย่างไรให้กังวล
อยากเลิกปลื้มลืมซะกลับไม่ช่วย
ยิ่งดื่มหนักหลายถ้วยด้วยสับสน
ดื่มกาแฟอิงสื่อชื่อบางคน
ด้วยคิดถึงมากล้นสิคนเรา
มาวันนี้เก้กังยังหน้าร้าน
คนสำราญครึกครื้นคลายขื่นเหงา
เคาะประตูหน้าร้านขานเบาเบา
มองหาเขา..อยากรอรับที่กลับมา
เฝ้ามองเหม่อเพ้อครวญรัญจวนหา
เจ้าของร้านหายไปไยไม่มา
ร้านน้ำชากาแฟไม่แลกัน
นั่งมุมเดิมเงียบเหงาเงาเธอหาย
กลัวเป็นสิ่งสุดท้ายเพียงปลายฝัน
คำว่า”รอ” กี่เดือนเคลื่อนกี่วัน
เขาจะผันมารับซับไมตรี
เลิกดื่มซะกาแฟแม้อร่อย
เพราะมานกร่อยรอยมิตรแอบคิดหนี
เขาไปไหนซ่อนเร้นไม่เห็นมี
ทุกนาทีฝันร้ายเธอหายไป
มาที่ร้านหวังพบสบเจ้าของ
กับถูกดองจองจำทำไฉน
เขาทิ้งร้านห่างเหินเดินแห่งใด
สุขหรือเศร้าอย่างไรให้กังวล
อยากเลิกปลื้มลืมซะกลับไม่ช่วย
ยิ่งดื่มหนักหลายถ้วยด้วยสับสน
ดื่มกาแฟอิงสื่อชื่อบางคน
ด้วยคิดถึงมากล้นสิคนเรา
มาวันนี้เก้กังยังหน้าร้าน
คนสำราญครึกครื้นคลายขื่นเหงา
เคาะประตูหน้าร้านขานเบาเบา
มองหาเขา..อยากรอรับที่กลับมา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
