๐ หลงทุ่ง ๐
๐ ชายหนึ่งนิ่งเนิ่นนานม่านตาแน่ว
ท่ามลมแผ่วพลิ้วพัดสัมผัสผิว
มือประสานด้านหลังฟังเสียงปลิว
กลางทุ่งทิวหญ้าทาบระนาบเอน
๐ กอหญ้าไหวไอแดดแผดอ่อนอ่อน
ภาพสัญจรวิหคนกกางเขน
เด่นอยู่ท่ามเวหาถลาเบน
ดิ่งสู่เลนแหล่งหล่มภิรมย์จินต์
๐ ยากเดายิ่งสิ่งใดในสำนึก
ชายผู้นั้นล้ำลึกดั่งหมึกศิลป์
ระบายทุ่งหญ้าพรุอนุทิน
แต้มแต่งติณตระหง่านตระการตา
๐ มองภาพชายลึกลับสัปบุรุษ
คล้ายวิสุทธิ์บุคคลบนเวหา
ยืนแน่วนิ่งยิ่งเสริมเพิ่มศรัทธา
หมายใจว่า...ขอชิดเป็นศิษย์ตาม
๐ พลันอีกชายนายหนึ่งรำพึงใกล้
ท่านเป็นใคร ช่างสง่าน่าเกรงขาม
อีกผมเผ้าเสื้อผ้าสง่างาม
อยู่ในท่ามทิวหญ้า..ทุ่งผ้าใบ..?
อ้าว! นี่เรามองภาพวาดอยู่ดอกหรือ..โอ้เคลิ้ม..