ร่ายสุภาพ
สิงโตเจ้าพงไพร ลอบเข้าไปหาเหยื่อ เผื่อคนยังหลับไหล ลำพองใจยิ่งนัก
ชักได้กลิ่นหอมหวาน ตาประสานตาลา พักกายาในคอก เนื้อหนั่นนอกอ้วนพี
จึงตรงรี่หมายงับ เสียงพึ๊บพั๊บเอ้กอิเอ้ก.. เหมือนมนต์เสกเข้าหู สิงห์ร้องฮู้..เสียงไก่
ชังบาดใจบาดจิต ไยขันผิดเวลา โกยสี่ขาพรวดพราด ลาคิดคาดบรรเจิด สิงห์เตลิด
กลัวตน จำไล่พ้นเขตแดน จึงไล่แล่นตามล่า ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า..อย่าหนี พอดีไก่หยุดขัน
สิงโตพลันหยุดกึก สั่งใจนึกหันกลับ วิ่งเข้างับทันที เลือดหวานดียิ่งแท้ ลาโง่ถึง
คราวแพ้ อย่าได้หลงตน เยี่ยงนา (หรือ...อย่าได้ทระนง เยี่ยงนา)
๐๐ข้อสังเกต...คำสุดท้ายของแต่ละวรรค ส่งสัมผัสไปยังคำที่ ๑-๒-๓ ด้วยเสียงวรรณยุกต์
เดียวกันบ้าง ต่างกันบ้าง ไปตามเรื่อง...ปรับเอาเองนะจ๊ะ
ยายกะปู กิ๊บๆ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
