
ใจดิน..ถึงจันทร์
แหงนมองฟ้าคราว่างข้างความเหงา
บ่นเบาเบากับดาวเหน็บหนาวเหลือ
หวังพระจันทร์ปันอุ่นละมุนเจือ
หัวใจเนื้อคงคลายหายทุกข์ทน
ทรมานปานใดใจดวงนี้
หมื่นราตรีหงอยง่วงใจร่วงหล่น
รู้สึกหวิวปลิวคว้างทางมืดมน
แสนสับสนกับกาลที่ผ่านมา
เหม่อหมายมาดวาดหวังตั้งจุดหมาย
รักสุดท้ายทุ่มเทเสน่หา
แด่พธูผู้รักปักอุรา
เป็นจันทราส่องทางกลางใจดิน
เหมือนความฝันพลันงงคิดสงสัย
จนหัวใจปวดแปลบแทบจะสิ้น
เฝ้ารำพึงถึงฟ้าเป็นอาจิณ
หัวใจบินไปไกลไม่กลับคืน
คอยห่วงหาดวงใจที่ไปลับ
เริ่มซึมซับซึ่งรสความสดชื่น
สัมผัสใจได้ฝากไม่อยากกลืน
ยิ้มระรื่นอิ่มเอมสุดเปรมปรีดิ์
สรวลเสเฮฮาประสารัก
ปัญหาหนักลาร้างห่างวิถี
สิ้นหวั่นไหวใจดินแสนยินดี
ความฝันนี้มั่นใจในแรกเจอ
จึงร้อยถ้อยถักทอขอเคียงข้าง
ไต่หนทางบนฟ้ามาเสนอ
หมดหัวใจมอบไว้ใกล้ใกล้เธอ
เพียงเพราะเผลอใจดินบินถึงจันทร์
เทวาซาตาน





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า