กี่ครั้งแล้วที่นับได้กลับบ้าน
คงประมาณไม่มีปีละหน
นานเท่าไหร่ไม่รู้อยู่กับคน
ที่เวียนวนเพลิดเพลิน, การเดินทาง
หยิบกระเป๋าหนึ่งใบแบกใส่บ่า
พร้อมศรัทธาข้างหลังหวังอยู่บ้าง
มองเห็นแสงไฟเคลื่อนอย่างเลือนลาง
เหงาอ้างว้างอบอุ่น, ละมุนใจ
ฤดูหนาวแบบเก่าย่างเข้ามา
ทอดสายตาผ่านกระจกอกสั่นไหว
ไม่อาจรู้และเห็นความเป็นไป
จากคนไกลไปลับ, ใกล้กลับคืน
ถึงหน้าบ้านใจสั่นหวั่นการพบ
โผกอดซบตระหนกอกสะอื้น
น้ำตาไหลไปพลางระหว่างยืน
ที่กล้ำกลืนฝืนต่อ, การรอคอย
พ่อและแม่แก่ชราคงหว้าเหว่
ยังทุ่มเทงานหนักให้พักหน่อย
ใบหน้ารับกับผิวเห็นริ้วรอย
กำลังถอยทุกแห่ง, ล้าแรงลง
มีของฝากจากเมืองอยู่เบื้องหน้า
ซื้อกลับมาเพื่อให้อย่าไหลหลง
โทรทัศน์ที่พร่ำตามจำนง
เพื่อเสริมส่งความรู้, ที่อยู่ไกล.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
