ในส่วนลึกถูกทับอยู่กับที่
แทบไม่มีหนทางอย่างคนอื่น
แต่ละวันถูกย่ำระกำกลืน
แทบทุกคืนฝืนทน, อย่างจนใจ
หากไม่ดิ้นก็ตายอยู่ภายหน้า
รู้เพียงว่ายังอยู่, ยังสู้ไหว
เพื่อค้นหาจุดหมายที่หายไป
ใต้แสงไฟสีขาว, ยืดยาวนาน
ยิ่งดึกเศร้าเหงาลึกยิ่งนึกหวั่น
ยิ่งรอการแบ่งปันมันกล้าหาญ
จากเรื่องราวหลายเรื่องของเมืองมาร
บอกวิญญาณให้ลุก, ปลุกชีวี
ในป่าปูนทูนทับอยู่กับร่าง
สวรรค์พร่างอย่างเห็นเป็นวิถี
สิ้นความกลัวในโศก-โลกเสรี
รอคืนนี้มืดลง, ในดงปูน.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
