แล้วหัวใจกวีอยู่ที่ใด
ฉันเห็นแล้วฤดีกวีผอง
อยู่ตามหนองละหานลำธารไหล
อยู่ตามดินหินผาวนาลัย
อยู่ตามฟากฟ้าไกลจักรวาล
อยู่กับลมละล่องท่องอากาศ
อยู่กับสายฝนสาดกระเซ็นซ่าน
อยู่กับเหล่านาคาใต้บาดาล
อยู่บนสรวงสถานพิมานทิพย์
อยู่คอยเฝ้าเย้าหยอกกับดอกหญ้า
อยู่ฟังเสียงสกุณาป่าดงดิบ
อยู่ใต้ดาวเด่นคืนดื่นระยิบ
อยู่สุดขอบไกลลิบฟ้าขลิบทอง
อยู่กระทั่งวิถีความลี้ลับ
อยู่ซึมซับเศร้าโศกยามโลกหมอง
อยู่กับความโหยหาน้ำตานอง
อยู่กับการร่ำร้องเวทนา
และอยู่กับวารีที่ไหลคลั่ง
อยู่กับทั้งฝนลมระดมคร่า
อยู่กับความร้อนหนาวหลายคราวครา
อยู่กับกาลเวลา..สัจธรรม
นั่นก็คืออยู่กับสรรพสิ่ง
อยู่กับความเป็นจริง..ที่เวียนย่ำ
สุดแต่ใครใส่กรอบ..ไว้ครอบงำ
ใส่สีขาวหรือดำ...ด้วยกรรมใด
จึงหัวใจกวีอย่างที่คาด
อยู่ที่ธรรมชาติ..ก็อาจใช่
สุดแต่รู้..แต่เห็น..แต่เข้าใจ
แล้วเก็บใส่อารมณ์คมประพันธ์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
