~ถะๆๆโถ..คุณนักเรียน~
เดชกำดัดกลัดเดือดพลีเลือดได้
อยากยิ่งใหญ่ยืนย่ำต้องย้ำเหยียบ
ล้างอริโรงเรียนให้เตียนเรียบ
ถ้าใครเทียบเปรียบท่า..คือท้าทาย
เสี้ยมสอนส่งจงสู้กู้ศักดิ์ศรี
เพื่อน้องพี่พิงพึ่งจงผึ่งผาย
ต้องพลีตนชนตัวมิกลัวตาย
แล้วจงร้ายลายเลื่อมเพื่อเชื่อมรอย
จงฮึกเหิมเติมห้าวกร้าวห้ำหั่น
ถึงสะทกอกกระทั้นอย่าสั่นถอย
เย็นนี้ย้ายกายขยับทัพทะยอย
เตรียมเตะต่อยสีต่างเพื่อกร่างตัว
มอบมีดไม้ใส่มือจงถือมั่น
ให้ระห่ำห้ำหั่นเข้าบั่นหัว
แหลกเป็นแหลกแลกเลือดเดือดระรัว
ช่างดีชั่วหัวชี้ต้องรี่ชน
สับมีดส่งลงใส่ด้วยใจสั่น
รัวปืนลั่นเรี่ยราดด้วยหวาดล้น
จบศึกจอดกอดเจ่าเข้าตาจน
พร้อมด้วยผลความผิดพิษลำพอง
เหลือเพียงเลือดโลมร่างอย่างสิ้นไร้
เขาลูกใครญาติใครไม่เกี่ยวข้อง
นายกระหน่ำสนุกสุขคะนอง
แต่ใครต้องล้มตายวายโศกตรม
Ooo..เห็นสำคัญผิดค่าว่าความแค้น
ยกดินแดนที่ตั้งมาสั่งสม
ว่าใครเหยียบใครหมิ่นต้องสิ้นจม
ว่าสีผมสีเขามิเท่ากัน
O
งั้นนอนมุ้งสายบัวชั่วชีวิต
(เอ้อ..นักเรียนเขาไปบ้านเมตตานี่หว่า ลืม! ไม่ทันและ)
หาทางจบไม่ได้ เอาแบบนี้แหละ แต่งไปแต่งมา.. งงซะงั้น เฮ้อบอม ซอง ดุ๊ก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
