[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

ภาพชายหญิงอิงแอบอยู่แนบข้าง
ชื่นเชยปรางสร้างฝันจึงหวั่นไหว
ยังหวนคิดพิษรักจำหักใจ
ด้วยยากไร้นัยข้อมาต่อรอง

ยอมจำนน ทนอยู่อย่างผู้แพ้
เก็บรักแท้แผลตรมคอยบ่มหนอง
หลับตานิ่งทิ้งร่างระหว่างมอง
หวังทั้งสองครองคู่ไม่รู้จาง

อีกฟากฝั่งยังเหงาและเศร้าโศก
แสนวิโยคโชคร้ายปลายฟ้าสาง
เสียงรำพึงถึงเขาเฝ้าครวญคราง
ต้องอยู่อย่างคว้างเคว้งวังเวงจินต์

จึงเรียงร้อยถ้อยพจน์เป็นบทเศร้า
คำว่า "เรา" เก่าก่อนเป็นก้อนหิน
ไม่อ่อนหวานผ่านไปไร้ยลยิน
ตราบจนสิ้นดินฟ้าเพียงอาลัย

ปรางทิพย์

กว่าจะซึ้งถึงคำว่าจำพราก
เมื่อวันจากฝากเหงาเศร้าใช่ไหม
ความหลังผุดฉุดรั้งยังแกว่งไกว
ถามเรื่อยไปใครห่างร้างไม่จำ

คงเพราะหยิ่งไม่แคร์แลไม่สน
มีมากคนล้วนมองปองคมขำ
ยังสวยเลิศเชิดหน้าอย่าต่อคำ
หลายคนช้ำเหลือเกินเลยเดินไกล

มาบัดนี้หวิวหวั่นพลันสะท้อน
เมื่องามงอนร้อนรนหม่นไฉน
คนอีกฝั่งหลั่งสุขซุกโอบไอ
ช่างกระไรให้สะท้านปานหนาวเยือน

อย่าโทษใครเลยหนาว่าพาเศร้า
โทษตาเราไยมองของเชือดเฉือน
กลบอารมณ์ข่มใจให้ลืมเลือน
ภาพมันเปื้อนอย่ามองให้หมองตรม

บนฝั่งนี้ฝั่งที่..เธอยืนอยู่
ยังมีผู้คอยรับซับขื่นขม
เพียงเจ้าหันมาบ้างอย่างชื่นชม
จะเห็นผมคอยเฝ้าเป็นเงาเธอ.

"บ้านริมโขง"