ในแววตาชาเฉยคล้ายเอ่ยไล่
ดวงฤทัยรานรอนแสนอ่อนล้า
รักเคยหวานผ่านไปไกลลับตา
ทรมาชีวินแทบสิ้นใจ
ภาพวันวานผ่านลับกับความหลัง
คงต้องฝังยังหล่มใจตรมไหม้
รักสิ้นเชื้อเหลือเถ้าเหงาเกินใคร
หวานเปลี่ยนไปเป็นขมระทมเกิน
(คุณล้อเกวียน..สุดเยี่ยม)
เคยพะเน้าพะนอเคยคลอเคล้า
กลายเป็นหมาหัวเน่าเขาห่างเหิน
สวมบทในฐานะผู้เผชิญ
ความยับเยินสีดำเพียงลำพัง
เมื่อถูกเติมหัวใจในช่องว่าง
อันเวิ้งว้างแหวกงมความสมหวัง
ประหนึ่งงมเข็มเลอะโคลนเกรอะกรัง
ในทะเลเลนฝังลิบฝั่งฟ้า
คว้าแต่ความโสมมในตมเหม็น
ดุจความเน่าที่เห็นในหัวหมา
แหวกเคลื่อนไหวต่อเนื่องแต่เชื่องช้า
ปาดน้ำตาฟูมฟ ายอยู่ดายเดียว
จากแววตาชาเฉยคล้ายเอ่ยไล่
ก็เปลี่ยนไปเป็นตวาดและกราดเกรี้ยว
สะบั้นหักใจหดอย่างลดเลี้ยว
เหมือนถูกเขี้ยวฝังคอ...อสรพิษ!
ในยามรักผักต้มขมว่าหวาน
นี่อ้อยตาลบอกชืดจืดสนิท
กาลเวลาวารีมีเปลี่ยนทิศ
เอาอะไรหัวจิตอิสตรี
ผู้ลืมคำสัญญานอกกระดาษ
ผู้ฉีกจิตพิศวาสขาดป่นปี้
ลืมสินะ..ใจช้ำ..ที่ย่ำยี
คือใจที่..คงมั่นต่อสัญญา
อยากย่ำยีใจนั้นมันง่ายมาก
แค่เดินจากร้างเลือนก็เหมือนฆ่า
แต่นี่ควงคนใหม่เย้ยสายตา
เหมือนมีดผ่าให้หมาย...ตายทั้งเป็น
อาร์ตี้..จ้องจัง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
