รักในบทกวี
โอ้ดาวเดือนเคลื่อนคล้อยย้อยลงต่ำ
เป็นลำนำบทกวีที่ขับขาน
เปรียบดังเจ้าเป็นแสงเงาจักรวาล
แล้วส่งผ่านขานไขคนขับกลอน
หากไร้ดาวคราวไร้รักยากขับเคลื่อน
เหมือนดั่งเพื่อนคอยย้ำเตือนเพื่อพร่ำสอน
ขาดเธอไปใจคงหวั่นรันทดรอน
แล้วบทกลอนจะไพเราะได้อย่างไร
เป็นแสงดาวให้ไออุ่นละมุนรัก
จะไม่ผลักเสือกไสเจ้าไปไหน
ขอจงอยู่สถิตหล้าบนฟ้าไกล
เป็นดาวใจให้ข้าเห็นเช่นก่อนมา
ฉันเอง..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
