[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เมฆา...]

ลานดิน – ถิ่นคำ

สิ้นราตรีกวินผินสถาน
ถิ่นวิมานเมืองแมนแดนวิถี
บุษบงบึงคำล้ำวจี
ก่อนราตรีบรรจบพบทิวา

ไอสูรย์ส่องต้องดินถิ่นอักษร
กวีขวัญสัญจรร่อนเวหา
หลังหว่านมนตร์กลกานท์อันตรึงตรา
 คืนนภาประภาสศาสตร์สุนทร

ปล่อยลานดินถิ่นเก่าเปล่าว่างพจน์
ไร้ปรากฎพจนารถประภัสสร
มีเพียงหนึ่งคนดินศิลป์คำจร
มิเอมอรกลอนนางอย่างคนดิน

หยิบประกายนิมิตประสิทธิ์พจน์
ร่างปรากฏกำจายคล้ายหลงถิ่น
เป็นของฝากจากท้าวเหล่าองค์อินทร์
แล กวินนารีผู้ปรีชา

นำประดิษฐ์เรียงถ้อยร้อยพิลาส
ร่ำเรียนศิลป์ศรีศาสตร์ปราชญ์ภาษา
พอประดับขับรสพจนา
มิเท่าฟ้าคู่ขวัญกานท์เมืองแมน

เก็บประกายประพันธ์อันวิจิตร
คล้องประดิษฐ์ด้วยรักประจักษ์แน่น
รอราตรีบรรจบพบดินแดน
กวีขวัญเทียบแทนแผ่นลานคำ

ด้วยที่หลงกว่ากานท์ดังมานว่า
ปรารถนาเพื่อสบพบคืนค่ำ
เพียงเทวินกวีพลีลำนำ
เอกองค์ล้ำสรรพางค์อย่างกวี

..หรือฉันใด..   มะสะแปค่ะ

ขอบคุณที่มาแซวนะค๊า..  แต่ออมมือหน่อยก็ดีนะ..(อิอิ) 

  ลานนำ - คำเรียง


กานท์ อักษร อ่อนช้อย ระย้อยยับ
ปานประดับ รับฟ้า ดาราศรี
ยลประพาส วาสนา บุญตามี
ขวัญกวี ร้อยพจน์ ถักบทคำ

 วรรณศิลป์ สูงค่า ราคานัก
 ฉันทลักษณ์ สื่อความ งามเลิศล้ำ
 ดุจเพลงพิณ ถิ่นไพร  ใคร่ลำนำ
 เยี่ยงระบำ รำบาย สายแสงจันทร์

 แลรูปเรียง เสียงฆ้อง ร้องประสาน
 ดนตรีกาล ขานไข ในคิมหันต์
 อย่างไพเราะ เสนาะโสต ล้วนโจษจัน
 ปานเสียงสรรค์ พิณพาทย์ ระนาดกวี

 หาน้อยนัก จักรู้ บูชาศัพท์
 น้อมคำนับ สดับสาร ผ่านวิถี
 แห่งโลกล้ำ คำกลอน ซ่อนนัยที
 ด้วยวจี ร้อยกาพย์ กำซาบใจ

 สรรพางค์ เพ็ญพรรณ อันวิจิตร
 ใช่ลิขิต สิทธิ์เสก เลขมนต์ได้
 ล้วนก่อเกิด กำเนิดมา ศึกษาไป
 แลรู้ใฝ่ ฝึกฝน ยลสุนทร

 คือเอกองค์ คงค่า ประภาแก้ว
 อันเพริศแพร้ว แนวทาง วางอักษร
ให้คนดิน ยินยล  สุคนธ์กลอน
 หลงอักษร อ่อนทรวง ในดวงมาน.....

 ***เมฆา...***

 ปล. มิได้ออมมือ แต่ดันจนสุดความสามารถแล้วขอรับ..อิอิ..