[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Msp.]

“ กวีขวัญ – ขวัญกวี ”


ลานคำคลอนคู่กวินผินลับผัน
เหลือเพียงลาน สุริยัน อันเจิดจ้า
ขับลำนำ คำหวาน ส่องผ่านมา
สู่นักรัก อักษรา ภาษากลอน

ถึงเทพี กวีขวัญ  นั้นลาส่ง
บุษบง คงหมาย ฉายอักษร
ให้คงมั่น ขวัญกวี ศรีนิกร
กลั่นสุนทร ถ้อยพจน์ รจริน

เป็นภาพวางสร้างไว้ในดวงจิต
ฉายนิมิต คิดล่วง ห่วงถวิล
บรรจงดัด คัด-เกลา เคล้าดวงจินต์
เป็นบทศิลป์ ปิ่นมณี ระวียาม

ให้ไพเราะ เสนาะเนื้อ เจือนวลนิ่ม
ปานนางยิ้ม พริ้มพราย ฉายดุจล่าม
แปลภาพซึ้ง ตรึงรส เป็นบทความ
ให้งดงาม หยดย้อย เป็นร้อยกรอง

บันดาลใจ บรรยายศัพท์ ประดับสรรค์
กลประพันธ์ บรรเจิด ประเสริฐผอง
ทุกทิวา ราตรี กวีครอง
ความสวยผ่อง อำไพ ใสอำพัน

คือแรงฤทธิ์ พิศวาส อำนาจน้อง
ที่มาพ้อง ราตรี กวีขวัญ
จึงเลิศล้น กลกานท์ ปานนิรันดร์
ยกเป็นนาง ในฝัน คือ..ขวัญกวี....


 ***เมฆา...***

ปล.ตามมาแซวมะสะแปร์..อิอิ

ลานดิน – ถิ่นคำ

สิ้นราตรีกวินผินสถาน
ถิ่นวิมานเมืองแมนแดนวิถี
บุษบงบึงคำล้ำวจี
ก่อนราตรีบรรจบพบทิวา

ไอสูรย์ส่องต้องดินถิ่นอักษร
กวีขวัญสัญจรร่อนเวหา
หลังหว่านมนตร์กลกานท์อันตรึงตรา
 คืนนภาประภาสศาสตร์สุนทร

ปล่อยลานดินถิ่นเก่าเปล่าว่างพจน์
ไร้ปรากฎพจนารถประภัสสร
มีเพียงหนึ่งคนดินศิลป์คำจร
มิเอมอรกลอนนางอย่างคนดิน

หยิบประกายนิมิตประสิทธิ์พจน์
ร่างปรากฏกำจายคล้ายหลงถิ่น
เป็นของฝากจากท้าวเหล่าองค์อินทร์
แล กวินนารีผู้ปรีชา

นำประดิษฐ์เรียงถ้อยร้อยพิลาส
ร่ำเรียนศิลป์ศรีศาสตร์ปราชญ์ภาษา
พอประดับขับรสพจนา
มิเท่าฟ้าคู่ขวัญกานท์เมืองแมน

เก็บประกายประพันธ์อันวิจิตร
คล้องประดิษฐ์ด้วยรักประจักษ์แน่น
รอราตรีบรรจบพบดินแดน
กวีขวัญเทียบแทนแผ่นลานคำ

ด้วยที่หลงกว่ากานท์ดังมานว่า
ปรารถนาเพื่อสบพบคืนค่ำ
เพียงเทวินกวีพลีลำนำ
เอกองค์ล้ำสรรพางค์อย่างกวี

..หรือฉันใด..   มะสะแปค่ะ

ขอบคุณที่มาแซวนะค๊า..  แต่ออมมือหน่อยก็ดีนะ..(อิอิ)