ฉันเหม่อมองเธอร้องไห้จนคลายคลี่
ท่ามกลางความหวังดี, ที่หดหู่
ความหวั่นไหวชำแรกแปลกฤดู
เอ่ยรับรู้ซ้ำซาก จากสายตา
แหล่ะนั่นคือหนทางที่วางไว้
อาจร้องไห้คร่ำครวญจนชวนบ้า
ความอ่อนแอไม่เหลือเมื่อจากลา
เหม่อมองฟ้าสีมัว กับตัวเรา
จงคิดว่าเป็นฝันสักวันเถิด
อย่าให้เกิดค้อนเคืองกับเรื่องเก่า
เมื่อความรักสีจางเริ่มบางเบา
สิ้นทำเนาเศร้าหม่น ของคนจริง
มันก็คือชีวิตครั้งผิดพลาด
บรรยากาศช่วยฉุดให้หยุดนิ่ง
เมื่อไม่มีความรักให้พักพิง
จงละทิ้งความจำ อย่าซ้ำเติม.
ภาพจากอินเตอร์เน็ต
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
