ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[supised70]

ฉัน
ชายหนุ่มผู้หลงไหลในตัวอักษร
ฉัน
ชายหนุ่มผู้ก้าวย่างสู่เส้นทางวรรณกรรม
ฉัน
ชายหนุ่มผู้แหวกว่ายในกระแสน้ำอันเชี่ยวกรากสายนี้
ฉัน
ชายหนุ่มผู้เล่าเรื่องราวจากความจริง
ฉัน
ชายหนุ่มผู้สร้างสรรค์เรื่องสั้นผ่านปัญหาสังคม
ฉัน
ชายหนุ่มผู้สร้างวรรค์นวนิยายผ่านจินตนาการ
ฉัน
ชายหนุ่มผู้ขีดเขียนบทกวีผ่านความรู้สึก
ฉัน
ชายหนุ่มผู้บอกเล่าตัวตน
ให้คุณฟัง.

มาแนะนำตัวครับ ชื่อหวาย เพิ่งเริ่มแต่งกลอนได้ไม่นาน ต้องขอคำแนะนำจากพี่ๆ เพื่อนๆ ทุกคนด้วยนะครับ

#สามารถพูดคุยและติดตามผลงานของผม(กลอน บทความ นิยาย) ได้ที่ www.facebook.com/supisedsasi เลยนะครับ

บทต่อๆ ไปจะนำมาลงเรื่อยๆ นะครับ 

ขอบคุณครับ

[พยัญเสมอ]

ฉัน
ชายหนุ่มผู้หลงไหลในตัวอักษร
ฉัน
ชายหนุ่มผู้ก้าวย่างสู่เส้นทางวรรณกรรม
ฉัน
ชายหนุ่มผู้แหวกว่ายในกระแสน้ำอันเชี่ยวกรากสายนี้
ฉัน
ชายหนุ่มผู้เล่าเรื่องราวจากความจริง
ฉัน
ชายหนุ่มผู้สร้างสรรค์เรื่องสั้นผ่านปัญหาสังคม
ฉัน
ชายหนุ่มผู้สร้างวรรค์นวนิยายผ่านจินตนาการ
ฉัน
ชายหนุ่มผู้ขีดเขียนบทกวีผ่านความรู้สึก
ฉัน
ชายหนุ่มผู้บอกเล่าตัวตน
ให้คุณฟัง.

มาแนะนำตัวครับ ชื่อหวาย เพิ่งเริ่มแต่งกลอนได้ไม่นาน ต้องขอคำแนะนำจากพี่ๆ เพื่อนๆ ทุกคนด้วยนะครับ

#สามารถพูดคุยและติดตามผลงานของผม(กลอน บทความ นิยาย) ได้ที่ www.facebook.com/supisedsasi เลยนะครับ

บทต่อๆ ไปจะนำมาลงเรื่อยๆ นะครับ 

ขอบคุณครับ

บอกเล่าเรื่องราวจากความเป็นจริงแน่นา.....
เพราะเห็นส่วนมากพวกนักกลอนล้วนแต่งกลอนมุสาทั้งนั้น.......


 

[พิมพ์วาส]

             "อย่าเอะอะไป"
             พี่ชายของฉันดุเสียงต่ำมือป้องตัวฉันไว้ ไม่ให้วิ่งเข้าไปในโกดัง ฉันที่แทบขาดสติตอนนี้น้ำตารินไหลลงแก้ม ฉันค่อยๆขยับตัวไปข้างหลังช้าๆโดยไม่รู้ว่ามีร่างๆหนึ่งยืนค้ำหัวเราสองพี่น้องซึ่งซุ่มดูคนในโกดังอยู่
             ฉันหันหลังกลับไปทางทีมา ทันใดนั้น! ร่างสูงท่วมหัวก็พลันมาปรากฎต่อหน้าความหวาดกลัวทำให้ฉันแทบจะร้องกรี๊ดและหายใจไม่ออก สิ่งที่เห็นครั้งสุดท้ายคือชายร่างสูงยิ้มเหี้ยมใช้ผ้าที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นผ้าเย็นมาโปะจมูกฉัน ผ้านั่นต้องใส่ยาสลบแน่! สติสุดท้ายของฉันฉุดลง  ภวังค์สีเทาเข้าครอบงำจากนั้นก็เริ่มโปรยแสงสีดำสนิทจนไม่เหลืออะไรเลยในภวังค์
             ฉันเริ่มมีสติพร้อมกับความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองและความคิดอื่นที่ประเดประดังถาโถมเข้ามาแต่ตอนนี้ฉันรู้ว่าความคิดแรกไม่ถูกเพราะฉันยังไม่ตาย และความคิดที่สองฉันก็ผิดเพราะที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ ความคิดที่สามก็ผิดเพราะที่นี่ไม่ได้มืดแต่ฉันถูกผ้าปิดตาและปิดปากไว้ฉันรู้สึกถึงแสงที่เข้ามากระทบเปลือกตาได้รางๆ และความคิดที่สี่ฉันคิดว่าถูกแน่นอน ตอนนี้ฉันอยู่ในโกดังและคนที่ฉันรู้สึกได้ถึงเสียงหายใจหอบแรงๆก็น่าจะเป็นพี่ชายของฉันซึ่งถูกผูกติดกันกับหลังฉัน
            ให้ตายสิ! ฉันเข้ามาในโกดังได้แล้วแท้ๆ แต่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย เก้าอี้นี่! ก็แข็งชะมัด ถึงฉันจะเรียกร้องออกความคิดเห็นไม่ได้ แต่ฉันก็คนนะเว้ย มีความคิดเหมือนกัน จู่ๆใจฉันก็กระตุกวูบถ้าฉันเป็นแบบนี้แล้วใครจะไปช่วยน้องชายฉันได้ ตำรวจจะมาเมื่อไหร่ไม่รู้ แล้วฉันมาเป็นแบบนี้ ฉันน่าจะเชื่อคำพวกตำรวจเสียก่อนก็ดีว่าอย่าเพิ่งผลีผลามเข้ามา
            ขอโทษนะ พี่ขอโทษนะ พี่ขอโทษจริงๆ...
            เสียงไซเรนของรถตำรวจและรถพยาบาลดังแว่วมา และตามด้วยเสียงอึกทึกครึกโครมข้างนอก เสียงปืนลั่นสองสามนัด ฉันเริ่มรู้สึกว่าสติของฉันจะเริ่มเลือนรางลงอีกครั้ง สิ่งสุดท้ายที่ฉันคิดคือ ...น้อง...พี่ขอโทษนะ...พี่ไม่อาจช่วยน้องได้...พี่ขอโทษจริงๆ แล้วสติทั้งปวงของฉันก็พลันผลุบหายไป

เห็นในนี้กระทู้เขาเขียนกลอนเปล่ากันเลยลองเขียนเรื่องเล่นๆแบบที่อยากเขียนด้วยว่า แบบที่ไม่มีชื่อเรียกขานกันค่ะ

ข้าพเจ้าชอบอ่านกลอน
ข้าพเจ้าชอบอ้อนด้วยอักขระ
ข้าพเจ้าชอบดื่มด่ำภณะ
ข้าพเจ้าชอบวาทะของคำที่คม

ป.ล. (ปัจฉิมลิขิต) ยินดีต้อนรับนะคะคุณหวาย