ไม่เข้าใจบางอย่างที่ว่างเปล่า
ตกห้วงอ่าวอาวรณ์สะท้อนแสง
เห็นน้ำใสไหลเย็นเป็นกำแพง
หวาดระแวงหลายไฟลั่มจะกล้ำกราย
นอนแช่อ่างน้ำอุ่นแล้วครุ่นคิด
เราโรคจิตหรือโรคจำ..ระส่ำสาย
บางครั้งเหมือนเราเพลินเดินหาดทราย
เขียนนิยายเรื่องรักที่ดักดาน
เขียนแล้วค้างวางทิ้งพิงบนชั้น
เป็นเรื่องสั้นที่ยาวเหมือนข่าวสาร
เขียนเรื่องยาวจนสั้นอันตรธาน
ชื่อประมาณที่มี......"นี่หรือเธอ?"
แต่ไม่มีเรื่องราวทั้งยาว-สั้น
มีเส้นคั่นจางจางปลายทาง......."เหรอ?"
แล้วก็จบห้วนห้วน...ควรไหมเออ?
กลัวใครเจอจดจำโดนคำลือ
ไม่ค่อยมีสาระ...ไร้ประโยชน์
แซมคนโปรดมักกล่าว....."กระนั้นหรือ?"
แค่เอาความรู้สึกมาฝึกปรือ
ใช่เคยมือมีดินสอ..ก็เขียนไป
นี่ก็คือ...ตัวตนคนมิวสิค
มาหยอกหยิกมันเขี้ยวแซมเสียวไหม?
อย่าลุ่มหลงสงสารไในหวานใด?
แค่หัวใจมีเพลง...บรรเลงกลอน
(นอนบ้างแล้วนะจ๊ะ..นี่คือบทกลอนตอนแช่น้ำอุ่นจร้าาาา..ขอบคุณนะแซม)
