ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

 

เห็นร่ายกลอนอ้อนหวานขานสดับ
เล่นนายโรงลืมกรับรับลายศิลป์
ปล่อยคำเป็นเล่นคำตายหมายระบิล
เริ่มร่ายรินเรียงรสบทกระชับ

เลือกแม่กก,กด,กบ กระทบเสียง
พร้อมไล่เรียงเสียงใสสอดใส่ศัพท์
อ่านไม่เอื้อนเสียงห้วนป่วนใจครับ
ยามหยิบจับต้องแม่นไม่แค่นคด

มีคำน้อยค่อยหามาประกบ
กว่าเจนจบสบใจหวั่นไหวหมด
ความหมายขาดขบขันแสนรันทด
ไม่งามงดอดเอาเศร้าจริงนะ

มีเสียงสั้นอีกสายหมายคว้าจับ
เอามาขับมาขานหวานเชียวล่ะ
เป็นคำตอบยามถามตามครับ,คะ
เสียงจิ๊จ๊ะ เจาะแจะ แหละขอรับ

จะเขียนอ้อนวอนสาวคงหง่าวงด
เสียงมันหดไม่ยาวคราวสดับ
เสียงห้วนไปสาวหายหน่ายลาลับ
ไม่ซึมซับรับนวลชวนเศร้าแฮะ

จึงนายโรงลืมกรับขับขานขัด
อ่านอึดอัดรัดใจให้เหลาะแหละ
ใช้จีบสาว-สาวงอนออกค่อนแคะ
จะอีแมะอีนางต่างผละผลัด..

"บ้านริมโขง"

๒๘ สิงหาคม ๒๕๕๕

[Prapacarn ❀]

จะจีบสาวใช้ใจคงไม่อด
กลบทต้องไฉไลให้อยู่หมัด
ถ้ามัวแต่อ่อนระทวยอย่างมวยวัด
จะถูกตัดเยื่อใยไม่รู้นะ

กลบทฉึกฉักใส่รักเหยาะ
หวานจำเพาะตรงใจไม่เปะปะ
สาวหลงมนต์วาจาพุทธายะ
คงชนะใจได้ไม่นานนัก

อ่านนายโรงลืมกรับสดับเสนาะ
แสนไพเราะนุ่มละไมไม่หาญหัก
ให้เคลิบเคลิ้มเริ่มหลงตรงจบวรรค
ไยพี่พัก..ขยับต่อขออีกนิด

แซมค่ะ

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


มิใช่นายกายบ่าวร้าวสลด
เกณฑ์กำหนดกฎใจใต้ลิขิต
มีเพียงเงาเศร้ากำสรวลชวนให้คิด
โอ้ชีวิตจิตมนุษย์สุดประจักษ์

ต้องจำกลืนฝืนทนหมองหม่นอก
หากเป็นนกจะผกผินยังถิ่นรัก
แม้นจักเหนื่อยเมื่อยตรมไม่จมปลัก
เหมือนปฏักสลักจินต์ไม่สิ้นจบ...

"  บูรพ์  "


 

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

จะจีบสาวใช้ใจคงไม่อด
กลบทต้องไฉไลให้อยู่หมัด
ถ้ามัวแต่อ่อนระทวยอย่างมวยวัด
จะถูกตัดเยื่อใยไม่รู้นะ

กลบทฉึกฉักใส่รักเหยาะ
หวานจำเพาะตรงใจไม่เปะปะ
สาวหลงมนต์วาจาพุทธายะ
คงชนะใจได้ไม่นานนัก

อ่านนายโรงลืมกรับสดับเสนาะ
แสนไพเราะนุ่มละไมไม่หาญหัก
ให้เคลิบเคลิ้มเริ่มหลงตรงจบวรรค
ไยพี่พัก..ขยับต่อขออีกนิด

แซมค่ะ





แม้นใช้มนต์          ดลใจ          เป่าเช้าค่ำ
ที่เรียนร่ำ            พร่ำเพียร        ใช้ให้สม
ทำเสน่ห์            เลห์ลวง        ว่าอาคม
เสกลอยลม           ห่มฟ้า          ปัดพัดไป

แม้นนวลนาง          ร่างน้อย       สาวชาวป่า
ต้องเข้ามา                หาพี่        พร่ำร่ำไห้
ด้วยมนต์ดี                 พี่นี้        สั่งดั่งใจ
สาวหลงไหล          ให้กอด         กายาเธอ
 

กวีน้อย     ลุ่มน้ำยาว

(กลบท ช้างชูงวง)

[panthong.kh]

 

เห็นร่ายกลอนอ้อนหวานขานสดับ
เล่นนายโรงลืมกรับรับลายศิลป์
ปล่อยคำเป็นเล่นคำตายหมายระบิล
เริ่มร่ายรินเรียงรสบทกระชับ

เลือกแม่กก,กด,กบ กระทบเสียง
พร้อมไล่เรียงเสียงใสสอดใส่ศัพท์
อ่านไม่เอื้อนเสียงห้วนป่วนใจครับ
ยามหยิบจับต้องแม่นไม่แค่นคด

มีคำน้อยค่อยหามาประกบ
กว่าเจนจบสบใจหวั่นไหวหมด
ความหมายขาดขบขันแสนรันทด
ไม่งามงดอดเอาเศร้าจริงนะ

มีเสียงสั้นอีกสายหมายคว้าจับ
เอามาขับมาขานหวานเชียวล่ะ
เป็นคำตอบยามถามตามครับ,คะ
เสียงจิ๊จ๊ะ เจาะแจะ แหละขอรับ

จะเขียนอ้อนวอนสาวคงหง่าวงด
เสียงมันหดไม่ยาวคราวสดับ
เสียงห้วนไปสาวหายหน่ายลาลับ
ไม่ซึมซับรับนวลชวนเศร้าแฮะ

จึงนายโรงลืมกรับขับขานขัด
อ่านอึดอัดรัดใจให้เหลาะแหละ
ใช้จีบสาว-สาวงอนออกค่อนแคะ
จะอีแมะอีนางต่างผละผลัด..

"บ้านริมโขง"

๒๘ สิงหาคม ๒๕๕๕

มาปราบเซียน เวียวน จนเงอะงะ
คิดแล้วจะ หน่ายแหนง หมดแรงนัด
เจอแต่คน เกรียนเกรียน เชียนรอบจัด
ถูกเขาซัด หงายหลัง ล้มดังตึง

จะแม่ไหน อยากแท้ แน่นอนนัก
มึนอย่างหนัก วันนี้หนา มาแค่ครึ่ง
ทั้งกก กด จ้องมอง ต้องตะลึง
คิดคำนึง ขอบาย บ่ายหน้ามุด
พันทอง

[ข้าพเจ้า]

                                             ดูน่าสนกลบทกลอักษร
ด้วยแต่งยากหากด้อยถ้อยคำจร   อาจต้องนอนคลางแคลงแหนงจนเคย

ของแบบนี้หนีต่อไปไม่ชนะ   แพ้ไม่ละจึงรู้ใช่อยู่เฉย
กลัวใครเล่าเขาว่าดูน่าเชย   ภูมิใจเลยกับคำเยาะเพราะไม่จริง

เปลี่ยนน่าอายเป็นท้าทายแล้วลองเล่น   ใส่กฎเกณฑ์ใส่บังคับรับให้นิ่ง
กลละบทกลละแบบแอบเพราะพริ้ง   ยิ่งยากยิ่งมากค่าน่าอ่านดี

นักเลงกลอนอ่อนกลก็หม่นหมอง   เหมือนรำร้องเจื้อยแจ้วไร้แววปี่
สงัดเงียบเรียบราบหยาบดนตรี   ความสุนทรีวรรณรสขาดหมดเอย

*เล่นสัมผัสซือๆ

ทัณฑฆาต

[สุนันยา]

 

ฯลฯ
จึงนายโรงลืมกรับขับขานขัด
อ่านอึดอัดรัดใจให้เหลาะแหละ
ใช้จีบสาว-สาวงอนออกค่อนแคะ
จะอีแมะอีนางต่างผละผลัด..

"บ้านริมโขง"

๒๘ สิงหาคม ๒๕๕๕

อยากจะเล่น เข็นคำ มาย้ำปลด
กลบท กฏกลอน ยังอ่อนหัด
พี่ช่วยสอน อ้อนนำ ทำชัดชัด
ช่วยเกลาขัด ให้ที นะพี่นะ

อยากจะเขียน กลบท ประชดรัก
ร้อยสลัก ทักทาย ให้เห็นล่ะ
ว่าทุกถ้อย คอยขาน หวานนะคะ
ไม่ได้ละ ผละหาย ไกลคิดคด

อยากจะเขียน เพียรดู อยู่นานนัก
รอสักพัก ถักทอ รอจ้องจด
จะบอกรัก อย่างไร ไม่เลี้ยวลด
พอจะงด ก็หงุดหงิด ด้วยพิษรัก...

“สุนันยา”

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

หากฉันนั้น          แต่งไป          ไม่เข้าท่า
โปรดอย่าว่า        เพราะเพียร      เรียนน้อยนัก
เด็กเกเร            แถมจน           คนสิ้นศักดิ์
อกหักหนัก         เศร้าใจ           ไร้คนมอง

เรียบเพียงเรียง         อักษร        กลอนบ้านบ้าน
สืบสานงาน        เอาไว้          ไม่ให้หมอง
ไทยนี้มี         เลื่องชื่อ         คือร้อยกรอง
เด็กต้องท่อง      หัดแต่ง    แข่งประชัน



กวีน้อย     ลุ่มน้ำยาว

[ไพร พนาวัลย์]

 

อยากจะเล่น เข็นคำ มาย้ำปลด
กลบท กฏกลอน ยังอ่อนหัด
พี่ช่วยสอน อ้อนนำ ทำชัดชัด
ช่วยเกลาขัด ให้ที นะพี่นะ

อยากจะเขียน กลบท ประชดรัก
ร้อยสลัก ทักทาย ให้เห็นล่ะ
ว่าทุกถ้อย คอยขาน หวานนะคะ
ไม่ได้ละ ผละหาย ไกลคิดคด

อยากจะเขียน เพียรดู อยู่นานนัก
รอสักพัก ถักทอ รอจ้องจด
จะบอกรัก อย่างไร ไม่เลี้ยวลด
พอจะหงด ก็หงุดหงิด ด้วยพิษรัก...

“สุนันยา”

เรื่องของจิตคิดไปให้เหลือรับ
มันสับปลับกลับกลอกย้อนยอกหนัก
ไม่ได้หยุดได้หย่อนไม่ผ่อนพัก
ทำทึกทักมักมากเพราะซากพบ

อยากรักเดียวใจเดียวไม่เบี้ยวบิด
แต่ยิ่งคิดยิ่งเพ้อกลัวเธอหลบ
อยู่แสนไกลใจเอ๋ยไม่เคยลบ
เกรงกระทบคนไกลยามใจพลัด

จะขออยู่เดี๋ยวโดดได้โปรดเถิด
อย่าเตลิดเกี่ยวดองจงป้องปัด
รู้ก็รู้รักแท้อย่างแน่ชัด
จงเคร่งครัดสัญญาอย่ามีกิ๊ก 

“ไพร พนาวัลย์”

[พรายม่าน]

ไม่มีกรับรับกลอนก็อ่อนรส
สร้อยสลดเสียงล้าขึ้นนาสิก
ทั้งสร้อยหวานพาลพร่าเป็นอาทิก
นายโรงพลิกแผลงขับหลบคำครุ

เอ๋ยเหมือนใจไหวคณาสารพัด
ที่กร้าวกลัดกร่อนได้เหมือนไม้ผุ
พอใกล้ไฟไหนจะอดประทุ
ดั่งธนุน้าวคะนองหลงกลองรบ

โน่นสวยโสมโนมพรรณนั่นก็ทรัพย์
โลกประดับดื่นงามเกินข้ามหลบ
อันนายโรงไหนเลี่ยงแต่เพียงพบ
แม้ขาดครบเครื่องกรับขอขับรุด

พรายม่าน
สันทราย
๒๙ สิงห์ ๕๕

[บ้านริมโขง]

ก็สนุกสนานประสานศัพท์
มีส่งรับขับขานหวานสะดุด
ร่วมเล่นกันวันเหงาเราเร่งรุด
ร่วมกันขุดหาคำนำมารับ

อาจผิดบ้างถูกบ้างบางขณะ
ผ่านไปซะอย่าย้ำไปนำจับ
เพียงสนุกใช่ประกวดมาอวดครับ
แบ่งซึมซับอารมณ์ผสมรส

เลี่ยงกลอนหวานสานคำอันฉ่ำแฉะ
กลัวอีแมะเบื่อเอาเราสลด
มาเขียนคำสั้นสั้นด้วยรันทด
ด้วยทั้งหมดจากใจใช่ไม่รัก

หรือเลี่ยงแล้วยังขานหวานเสด็จ
หรือกลเม็ดเยี่ยมยอดถอดสลัก
พูดคำใดสาวฟังยังชะงัก
ให้ตายชัก..จั๊กจี๋..พี่งี้งึด* ..

"บ้านริมโขง"

งึด --> เกินความคาดหมาย, ไม่น่าเชื่อ..

[ไพร พนาวัลย์]

       

เล่นแม่กก กด กบ สลบเหมือด
มันดุเดือดเลือดพล่านสู่การอึด
เรื่องรัก,เศร้า,เหงาใจ,อย่าไปยึด
เขียนตะพึดตะพือมันมือแระ

คำครุ,ลหุ,ดังพลุแตก
มาย้ายแยก,โยกโย้,มโนแปะ
แสนสนุกพลุกพล่านชำนาญแยะ
ไม่ค่อนแคะกับใคร,อยากให้ฮ็อท

บ้านริมโขงโยงใยอยากให้เด็ด
ร่วมกันเช็ดอักษราว่าฉ็อด ฉ็อด
มาร่วมด้วยช่วยกันเริ่มขันน็อต
เสียงดังอ๊อดล็อตใหญ่ใส่เป็นชุด

ตัวนายโรงลืมกรับขยับพัด
จึงต้องงัดไม้เด็ดให้เผ็ดผุด
ใช้ฉิ่งฉะ,ตะโพน,ตอนโดนมุด
มิสะดุดรุดหนักติดยักลึก

“ไพร พนาวัลย์"