แสนสงสารกานดาถูกพร่าพราก
พรหมกระชากลากใจไม่คืนหวน
โอ้อกสาวร้าวรอนนอนคร่ำครวญ
แก้มเคยนวลชวนหมองไร้ยองใย
โอษฐ์แดงชาดวาดสีลิ้นจี่จิ้ม
ยามแย้มยิ้มยวนยีฤดีไฉน
โอ้กลับชืดจืดช้ำมิอำไพ
ดูดูไปให้สลดสิ้นงดงาม
คงไข้ใจให้หนักเกินหักหาญ
อีกดวงมานลาญแหลกแตกสองสาม
หากน้องน้อยมิปล่อยปลงคงลุกลาม
โรคคุกคามทรามวัยฤทัยภินท์
จึงขอมอบตอบมาตัวยาให้
เป็นยาใจให้ฤทธิ์พิสิฐศิลป์
เพื่อเป็นคุณกรุณารักษาจินต์
ก่อนยุพินสิ้นระอาวิญญาณ์วาย
.../
บูรพาท่าพระจันทร์
.....จะให้อม ดมยา หรือทาถู
คงไม่อยู่ ยงแน่ ต้องแพ้พ่าย
เพียงแค่จิต คิดฝัน มิทันคลาย
ใจเคลิ้มหมาย มุ่งมั่ว กลัวฝากซวย.....
.....หากยาพี่ วิเศษ สร้างเหตุให้
รักหมองไหม้ หมดทุกข์ ได้สุขช่วย
พรมฝันใส่ ไล้รุม กระชุ่มกระชวย
คงต้องพร่ำ เพ้อป่วย..ฮ่วย! ลืม(ตาย)อาย.....
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
