รอยโศก

รอยโศก

อณูร่าง ด่างพร้อย เพียงรอยโศก
ยินวิโยค เหยียบย่ำ ฉาบคำใส
ซ่อนคมมีด กรีดเยื่อ มิเหลือใย
บดแก้วใจ ประจาน ประหารซ้ำ

วิญญาณทอด กอดซาก ใต้กากเศร้า
อยู่ในเงา ขมขื่น ทุกคืนค่ำ
เคยลุ่มหลง เริงราย ร่วมร่ายรำ
ให้ระกำ ยิ่งนัก กับดักลวง

อุปาทาน เสกสรรค์ สวรรค์เสวย
หลงว่าเชย จินดา ผกาสรวง
ที่ชื่นฉ่ำ แช่มช้อย มาร้อยทรวง
แท้เพียงบ่วง- บาศโซ่ จากโลกันตร์

เฝ้าเชิดชู บูชา น้ำตาตก
เจ้าหักอก ลวงพราง บนทางฝัน
เกิดชาติหน้า ฉันใด อย่าใกล้กัน
แม้นสวรรค์ เรืองรอง มิต้องการ

ขอเลิกคบ หลบหน้า เพื่อลาช้ำ
ให้ลืมคำ ลืมฤทธิ์ ยาพิษหวาน
ขอพินาศ ดับสิ้น ทั้งวิญญาณ
ดีกว่าทน ทรมาน ดื่มธารตรม

ขอสิ้นรส กลิ่นเสียง ทุกสัมผัส
ให้สิ้นสาบ ตระบัดสัตย์ ที่มัดบ่ม
แม้นโลกนี้ สิ้นไร้ ใครนิยม
มิขอห่ม คำลวง ร่วมดวงดาว
ลาตายดีกว่าตู