ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[98745]

ช่วยแต่งนิราศ จากบ้านถึงโรงเรียนให้หน่อย ค่ะ 20 บท 
แบบว่าตั้งแต่ตื่นลืมตาขึ้นมาเลยค่ะ แล้วก็จนไปถึงโรงเรียน
อยากแต่งยังไงให้ก็ได้ค่ะ  แต่งให้เห็นโน้นนี้นั่นก็ตามใจเลยค่ะ
จะรำพึงรำพันถึงอะไรก็แล้วแต่เลยค่ะ

คือแบบว่าช่วยแต่งหน่อยนะค่ะ  แบบว่าแต่งพวกกลอนอะไรแบบนี้ไม่เก่งเลย
แต่ดันไปอยู่ชมรมภาษาไทย ครูเลยให้การบ้านสุดหินมานะค่ะ ตั้ง 20 บท
ขอบคุณล่วงหน้านะค่ะ 

[พิมพ์วาส]

นิราศเรียนเพียรร้างห่างคู่รัก
แสนเจ็บปวดรวดร้าวทรวงยิ่งนัก
ต้องหวนหักรักลาพาจากจร

จากการเรียนเพียรเฝ้าเข้าศึกษา
หาวิชาความรู้ดูอักษร
ไม่มีเวลาหาคู่อยู่อาวรณ์
เวลานอนครวญคร่ำพร่ำหานาง

จากลาร้างทางฝันหมั่นปันแบ่ง
ต้องเฝ้าแจงหนังสือมือไม่ห่าง
ความรักนั้นยังมั้นมิหวั่นจาง
หรือเลือนลางทางรักนักการเรียน

โอ้คราฝันข้ายังหวังถึงเจ้า
จิดปวดเร้าเศร้าคราข้าเรียนเขียน
ลาจากเจ้าเหงาทรวงจึงหมั่นเพียร
จะจากเจียนใจขาดอนาถใจ

เวลาเช้าเฝ้าตื่นฝืนเรียนท่อง
จิตใคร่หมองเศร้าเร้าน้ำตาไหล
การเรียนเพียรเรียนรักต้องอาลัย
ต้องฝันใฝ่มุ่งมั่นนั้นเพื่อเธอ

จากบ้านมาผ่านตึกให้นึกเศร้า
ด้วยสองเราเคยเดินเพลินกันเสมอ
จากลาแล้วตั้งจิตพิศไม่เบลอ
จะไม่เซ่ออนาคคใจจดไป

ผ่านม้านั่งภิเปรยเคยนั่งคู่
ด้วยรู้อยู่จึ่งเฝ้าเหงาไม่สุขใส
เห็นคนคู่นั้งอยู่ใครต่อใคร
เหตุไฉนเราคว้างอยู่ข้างเดียว

เดินผ่านลานใบไม้ที่เรากวาด
ด้วยฉันพลาดล้มลงให้ปลงเปลี่ยว
ก่อนเราเคยอยู่คู่ดูกลมเกลียว
แน้นแฟ้นเหนี้ยวเดี๋ยวนี้ไม่มีเลย

เดินผ่านตู้โทรศัพท์ที่รับนั่น
ด้วยตัวฉันเคยพูดบอกรักเผย
เราสนทนาแบบนั้นฉันภิเปรย
ถ้อยเฉลยเลยห่างเศร้าอาจิณ

เดินเกียบถึงโรงเรียนที่เขียนฝึก
ฉันนั่งตรึกมองดูคู่ทั้งสิ้น
เคยเขียนฝากความรักพร่ำเพ้อจินต์
ไว้ข้างหินม้านั่งที่หวังคอย

เลยล่วงผ่านเลี้ยวซ้ายท้ายถนน
เคยขึ้นบนต้นมะม่วงเราแอบสอย (อิอิ กลอนมันพาไปเนาะ)
เคยสนุกตรงนั้นมันใช้น้อย
เดี๋ยวนี้หงอยคอยร้างให้ห่างลา

เดินมาแล้วถึงร้านขายน้ำปั่น
ที่เธอฉันคอยซื้อกินกันหนา
เดี๋ยวนี้ฉันมองมันหวั่นอุรา
ไยน้ำตาไหลเอ่อเพ้อเศร้าทรวง

เดินผ่านแยกไปแดงแซงรุดหน้า
ก่อนนั้นหนาเธอเคยควงมิได้หวง
เล่าเรื่องราวรอรถพจน์ไม่ลวง
เธอเดินควงฉันไปในวันนั้น

ฉันเหยียบขึ้นรถประจำทาง
ให้อ้างว้างขาดเธออยู่คู่ใจฉัน
ก่อนนี้ขึ้นรถรามาด้วยกัน
เดี๋ยวนี้มันไม่ใช้อย่างนั้นเลย

ลงรถมาเกือบถึงโรงเรียนแล้ว
กริ่งเข้าแถวแว่วมาพาไม่นิ่งเฉย
ด้วยก่อนนั้นไยหนอรอเสบย
ด้วยเราเคยยืนหน้าห้องหน้าชั้นกัน

ตอนนี้ฉันรีบวิ่งไปชิงหน้า
ด้วยอำลาตัวเธอละเมอฝัน
เธอย้ายไปที่โน้นโพ้นนานวัน
หัวใจหวั่นครานั่งฟังการเรียน

วางกระเป๋าเข้าที่หรี่นั้งโต๊ะ
อะไรโอ๊ะ! จดหมายลายมือเขียน
บอกว่าถ้าเรียนจบประสบเพียร
แล้วค่อยเวียนเจอกันที่วิลัย

ใจฉันเต้นรัวถี่หน้านี้รื่น
จิตแช่มชื่นคืนเดิมเสริมสุขใส
การเรียนนี้ตั้งจิตพิศตั้งใจ
ไม่ให้ใครดูถูกสักน้อยนิด

โอ้ถึงวันการศึกษาอำลาจบ
จิตกระทบนึกทวนหวนเพ้อคิด
ใจสะท้านหวาดหวั่นพรั่นดวงจิต
ด้วยใจพิศสดใสใคร่แจ่มคืน

แต่จิตใสเท่าไรใคร่มั้วหมอง
ไปเรียนรองคนอื่นคืนตัวฝืน
จิตร้ำให้กำสรวญหวนใจกลืน
ได้ที่หมื่นอำลาข้าอาวรณ์

อ่อ คือว่านิราศเขาให้แต่ง แบบว่าครวญหารัก ใช้ไหมค่ะ? ก็เลยได้
ออกมาอย่างนี้ค่ะ นิราศจากบ้านถึงโรงเรียนด้วยคิดไม่ออกจริงๆค่ะ อิอิ

               

[98745]

วันนี้เอาไปส่งแล้วน่ะค่ะ  แต่ว่าได้กลับมาทำใหม่
เพราะครูบอกว่าให้เอาตั้งแต่ตื่นนอน จนไปถึงโรงเรียนน่ะค่ะ
แบบว่าให้เริ่มตั้งแต่ตื่นนอน ไปอาบน้ำ กินข้าว ออกจากบ้าน
ผ่านนู้นนี่นั่น เช่น ผ่านร้านขายของ ผ่านเซเว่น ผ่านต้นไม้ ต้นหญ้า อะไรแบบนี้น่ะค่ะ
แล้วก็ผ่านอะไร ทำอะไร ก็แบบว่าจะรำพึงรำพันหาอะไรก็แล้วแต่
จากนั้นก็ไปถึงโรงเรียน  เข้าเรียนและก็เป็นอันว่าจบบทกลอนนิราศนะค่ะ 
ครูบอกว่าที่ทำมา คือ ช่วงกลางๆใช่ได้  แต่เริ่มต้น  กับสุดท้ายใช้ไม่ได้น่ะค่ะ
เพราะแบบว่าเป็นจบการศึกษาเลย  แกบอกให้แค่เข้าโรงเรียน หรือเริ่มเรียนก็พอ 
แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะค่ะ  ที่แต่งให้  ที่ช่วยอ่ะค่ะ   
คือตอนนี้ก็เครียดมากเลย  ต้องทำใหม่ ไม่รู้จะทำได้มั้ย....

ปล.ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับน้ำใจดีๆค่ะ

[พิมพ์วาส]

นิราศร้างเส้นทางอ้างว้างเปลี่ยว
ในห้วงห้องศึกษาปัญวาเดียว
เหมือนรั้งเหนี่ยวเปลี่ยวจิตให้พิศปลง

หลับตาตื่นจากคื่นชื่นฝันร้าย
เดินย่างกรายจากห้องหมองประสงค์
นึกถึงน้องให้หวนนวลอนงค์
จิตพะวงเฝ้ารอพนอนาง

ไประเบียงหน้าบานพาลจิตวุ่น
ให้หมองขุ่นราตรีนี้รุ่งสาง
อาบน้ำท่าแปรงฟันนั้นไปพลาง
เฝ้าคิดหมางครวญนึกตรึกเศร้าตรม

ยามกินข้าวไม่ลงปลงยิ่งนัก
หรือความรักจักให้ใคร่ขื่นขม
เดินจากบ้านไปเรียนเพียรระทม
คู่สู่สมไม่มาใจข้าลอย

ผ่านถนนหนทางร้างคนอยู่
ประหนึ่งดูม้านั่งให้ชังหงอย
ก่อนเห็นเธอนั่งเฝ้าให้เราคอย
พร่ำพูดถ้อยคำหวานมาทายทัก

โอ้ละหนอดวงจิตพะวงเศร้า
อาดูรเหงาด้วยใจใคร่หวนหัก
หมดคนเฝ้าดูแลแผลความรัก
ช่างเหมือนนักนกปีกหักจักโผบิน

ผ่านทางร้านเซเว่นเป็นที่พัก
ก่อนนั้นจัก เธอพามา ซื้อจ่ายสิน
เดินเข้าร้านเซเว่นเป็นอาจิน
ใจหักผินโผครวญเมื่อหวนแล

เมื่อคราใดเดินผ่านพาลเศร้าสร้อย
ต้องกลับหงอยไม่มีคนสนแยแส
กาลผันเปลี่ยนเวียนร้างทางผันแปร
ประดั่งแขส่องแสงแฝงเศร้าครวญ

ผ่านเซเว่นมาเห็นต้นไม้ใหญ่
ก่อนนั้นไยเราอยู่สองมิหมองหวน
กลิ่นดอกไม้ใคร่ดอมหอมรัญจวน
ให้นึกทวนก่อนเคยเชยกับเธอ

ครานี้ได้ดมกลิ่นเป็นจินต์ร้าง
ผกาพรางทางถนนจนเสมอ
ละม้ายดั่ง พวงพบูดูเศร้าเบลอ
จึงได้เผลอหล่นร่วงควงกลีบลา

ผ่านทางมาร้างจิตให้พิศหวัง
อนิจจังร้านไอติมที่นั้นหนา
ฉันกับเธอเคยเผยจำนรรจา
ด้วยพูดพร่าว่ารักให้ถักทอ

แลตอนนี้พิศเศร้าเร้าใจยิ่ง
ใคร่ประวิงจิตหวั่นพรั่นแท้หนอ
ก่อนเคยลิ้มดื่มด่ำฉ่ำพนอ
และเคลียคลอยอเย้าเฉากลับคืน

ไอติมก่อนนั้นหวานจารณ์รสลิ้น
แต่นี้สิ้นความหวานพานจืดฝืน
แค่เห็นมันจิตหวั่นพรั่นกล้ำกลื่น
ร่ำสะอื้นเดินจากทางร้านมา

ผ่านริมบึงปทุมโกสุมแย้ม
เหมือนกับแต้มความเศร้าเหงาร้างหา
ก่อนเล่นน้ำที่บึ้งซึ้งอุรา
พรรณนา(พัน-นะ-นา)กลับเศร้าเร้าเดียวดาย

ผ่านสะพานริมปทุมกลุ่มดอกแย้ม
กลีบแอร่มสวยงามท่ามบานสาย
ก่อนนี้เชยกับเธอเสมอกาย
อภิปรายว่างามท่ามวิไล

แต่ครานี้พิศดูเศร้าเร้าจิต
เพ่งพินิจจิตข้าน้ำตาไหล
เฝ้าเดินผ่านคร่ำครวญหวนร่ำไป
แม้เลยไกลยังฝังจิตให้อาดูร

ผ่านริมสระดอกบัวยั่วย้อมเศร้า
ต้องกลับเหงาเฝ้าทุกข์สุขเสี่ยมสูญ
หมดทางเยียวยาหาใครมาเกื้อกูล
ประดั่งคูณความเศร้านับคะเน

มาถึงร้านของช้ำให้ชำหนอ
ก่อนนี้พอเดินผ่านต้องสวนเซ
ความทุกข์ล้นไม่พ้นคนถ่ายเท
ต้องรวนเรกำสรวญครวญระบม

ผ่านทีไรเธอแวะและอุดหนุน
ยิ้มละมุมต่อของปองซื้อสม
ครานี้มองคราใดอุราตรม
ต้องซานซมจมปลักให้รักเชย

เดินมาถึงหน้าโรงเรียนเพียรเศร้าจิต
เพ่งพินิจใจฉันมันเฉลย
หมดความสุขทุกข์ล้นจะภิเปรย
ก่อนอย่างเคยเรียนร้างห่างคู่เอย

ปรับแต่งได้ตามใจชอบนะคะ นึกไม่ออกจริงๆเลยค่ะ จากบ้านไปถึงโรงเรียน เอาของคุณเพื่อนมาลง สัก ๓ บทได้หรือไม่ค่ะ นึกไม่ออกจริงจังคะ อิอิ เลยแต่งให้ใหม่นะคะ คราวนี้ถ้าไม่ผ่านก็แต่งเองค่ะ สู้ๆ