เด็กเดียงสา..ใสซื่อ,ซน,ดื้อ บ้าง
แข็งกระด้าง อย่างไร..ครูไม่ถือ
ค่อยค่อยหัด ขัดเกลา เฝ้าฝึกปรือ
เพราะศิษย์คือ...ต้นกล้าชี้ค่าครู
ครูสอนสั่งอย่างไร...ไม่ต่อต้าน
ทั้งการบ้านการเรียน..พากเพียรสู้
เชื่อฟังคำ ยามเคี่ยวเข็ญ...น่าเอ็นดู
คือศิษย์ผู้..ชูความหวัง...อย่างแท้จริง
จากเด็กชาย..ลายมือโยก..โลกก็เคลื่อน
วันคืนเลื่อนเหมือนรีบรุด..มิหยุดนิ่ง
ครูคนแล้วคนเล่า..เขาพึ่งพิง
เขากลับทิ้งหิ้งแห่งครู...มิบูชา!!
ไม่ได้เป็นเด็กชาย..ของใครแล้ว
คำครูแว่วแผ่วเพียง...เสียงไร้ค่า
เขาสนแค่ ภาพพจน์..ยศฐานา
หยดน้ำตา..พรั่งพรู..ครูกี่คน??
จากต้นกล้าก็เติบโต..จนโอ่อ่า
ครูอุตส่าห์สอนสั่ง...หวังกิ่งผล
นั้นแผ่เผื่อเอื้อสู่...มวลหมู่ชน
กลับฉ้อฉลโค่นกิ่งก้าน...เผาบ้านเอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
