มีนภาฟ้ากว้างไม่ต่างมุ้ง
ต้องกรำยุงมุ่งกัดยากขัดขืน
ยามฝนหนาวร้าวระกำต้องจำกลืน
เพื่อนคือปืนตื่นอยู่เป็นคู่ใจ
มองดาวเดือนเกลื่อนนภาต่างหน้าน้อง
แสงลำยองมองประจักษ์พักตร์ไฉน
ถึงว่ารักนักหนายิ่งกว่าใคร
แต่ชาติไทยใหญ่เกินจะเมินมอง
โอ้เกิดมาพารำพึงถึงถิ่นที่
ปู่ตาพลีชีวาตม์ผาดผยอง
จนจรุงฟุ้งเฟื่องรุ่งเรืองรอง
สมนามทองครองครอบมอบแผ่นดิน
จงภูมิใจได้พิทักษ์เพื่อรักษา
มอบชีวาค่าระยับกว่าทรัพย์สิน
ยอมแม้เลือดเชือดไหลรุกไพริน
ให้พ้นสิ้นถิ่นแดนเขตแคว้นไทย...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
