ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พ.พิมพา]

รักเธอ..อสงไขย...ไกลเวลา

@ขอรักเธอตราบสิ้นดินและฟ้า
จวบดาราเดือนดับลงหลับใหล
ถึงสิ้นรุ้งเรืองสายสุหร่ายใจ
แสงอำไพชั่วคืนวันอนันตกาล

@จนน้ำแห้งเหือดหล้ามหาสมุทร
พระสุเมรุเอียงทรุดสุดสัณฐาน
ไม่มีมวลดอกไม้ให้ชื่นบาน
เริงสราญสวนสวรรค์ปฐพี

@แม้คนธรรพ์มโหรีไม่มีกล่อม
ร้างทิพย์หอมปรุงประทิ่นทุกถิ่นที่
อาจสวนแก้วแล้งรสบทกวี
เพ้อพาทีร่ายหนมนต์ระรวย

@ขอรักเธอทุกชาติหวังวาดหมาย
ในทุกสายลมชายหาดทรายสวย
หมู่เมฆอุ่นมุ่นแดดแสงแผดพวย
อึงอลอวย..อสงไขย..ไกลเวลา

วาริน

๑๘,๓,๕๗

[ไพร พนาวัลย์]

       

เพราะความดีของเธอละเมอถึง
จิตคำนึงถึงนุชสุดปรารถนา
นั่งนับวันนับคืนฝืนจินตนา
คิดเห็นหน้าทุกวันหลับฝันไป

ฝันว่านอนกอดน้องประคองนุช
อยากจะหยุดซึมซับตอนหลับใหล
ไม่อยากตื่นขึ้นมาอุราไกว
ขอฝันใฝ่พันพัว...เจอตัวจริง

ไพร พนาวัลย์

หลับใหล
          คำว่า ใหล ที่ใช้ไม้ม้วน ไม่ใช้ลำพัง ต้องใช้ซ้อนกับคำอื่น ได้แก่ ใช้ซ้อนกับคำว่า หลง เป็น หลงใหล  และซ้อนกับคำว่า หลับ เป็นหลับใหล     คำว่า ใหล ที่ใช้ไม้ม้วนนี้น่าจะหมายถึงละเมอ เพราะในภาษาลาวมีคำว่า ใหล (สะกดด้วยสระไอ ไม้ม้วน) หมายถึง ละเมอหรือพูดในเวลาเผลอ สติอย่างคนบ้าจี้ที่ถูก หลอกให้ตกใจแล้วพูดโพล่งออกมา และในภาษาไทขาวซึ่งเป็นภาษาของชาวไทที่อยู่ในสาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม มีคำที่ออกเสียงคล้าย ๆ เหล่อ หมายถึง ละเมอ เช่น นอนเหล่อ หมายถึง นอนละเมอ   คำว่า เหล่อ ในภาษาไทขาว น่าจะเป็นคำเดียวกับคำว่า ใหล ในภาษาไทยและภาษาลาว
ที่มา :  บทวิทยุรายการ "รู้ รัก ภาษาไทย"  ออกอากาศทางสถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งประเทศไทย เมื่อวันที่ ๑๒ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๕๐ เวลา ๗.๐๐-๗.๓๐ น.

ที่มา http://www.dek-d.com/board/view/1886472/

ท่านใดมีความคิดเห็นเป็นประการใด เชิญเรามาแชร์ความรู้กันเถิดนะครับ

ลุงไพร

 

[panthong.kh]

จะความดี ความเลว หรือเหลวแหลก
ใช่เรื่องแปลก หรอกหนอ พะนอหญิง
ดีเลิศเลอ เธอจ๋า อย่าประวิง
ขอท้วงติง นิดหน่อย นะกลอยใจ

สักวันหนึง ดีแตก แหวกแหว่งเหวอะ
หนองในเขรอะ เปรอะเปื้อน สะเทือนไหว
ลุกขึ้นมา ด่าทอ ท้อเพียงใด
กลายเป็นไม้ เบื่อเมา เศร้าตามเคย

จดทะเบียน สมรส สุขสดหอม
จำต้องยอม ก้มหน้า ระอาเอ๋ย
ความทุกข์กัด กินใจ เน่าในเลย
แม้เอื้อนเอ่ย เผยไป ให้หมองมัว

ร่ำสุรา เมามาย ร่ายคำหยาบ
แซบดั่งลาบ อร่อย ถอยคำชั่ว
ขึ้นมึงกู ทุกวัน มันน่ากลัว
ดีเลวชั่ว ไม่แยกแยะ แพะคือเรา
พันทอง
๑๘/๓/๕๗
 

[(พระอภัย)]

เวียนวนส่งอสงไขยพิไรรัก
เพียงพบพักตร์ประจักษ์ในครานั้น
คงพะวงหลงช้ำจิตคิดรำพัน
ชั่วกัปกัลป์ยังจมอยู่กับเธอ

ทะเลจมถมทรายสลายร่าง
ยังมิส่างภวังค์นั่งฟุ้งเฟ้อ
ดิ่งลงสู่ห้วงทะเลเห็นเเสงเบลอ
ยังละเมอก่อนหล่นก้นนที
(พระอภัย)