เศษความจริงหลุดล่วงและพยายามปะติดปะต่อตัวเอง
ความจริงและความไม่จริงต่างคือส่วนหนึ่งของกันและกัน
ในห้วงสภาวะแก่นแท้ ที่ไม่อาจมีได้ ทั้งการยอมรับและปฏิเสธ

คนเราทุกคนจะมีจิตรวม หรือจิตสากลอยู่ซ่อนอยู่ในเปลือกเบื้องลึกในจิตใจ
ทางเชื่อมตรงนี้ ทำให้เราสามารถส่งทั้งพลังลบและบวก
ไปหาใครก็ได้ ทำให้เกิดคุณไสย์ เกิดพลังศาสนา หรืออะไรนั่นขึ้นมา
แต่มันก็เป็นแค่เศษเสี้ยวความจริงที่เรายึดไว้
ถ้าปล่อย ถ้าทำความเข้าใจ เราเองก็จะพบความจริงอีกชิ้น
และเห็นว่า เราทุกคนต่างก็เท่าเทียมกันอย่างแท้จริงในระดับลึก
เห็นว่าแท้จริง ทั้งพระเจ้า ความจริงแท้ หรือปัจจุบันขณะ ต่างคือหนึ่ง
หนึ่งเดียวที่เป็นเราเองที่พยายามแบ่งแยก ด้วยความเข้าใจผิด
ที่ทับซ้อนความเข้าใจผิด และทับซ้อนความเข้าใจผิด จนเห็นผิด
เป็นทุกข์ แปลกแยกจากโลก ต้องดิ้นรน ต้องแสวงหา ต้องทำลาย
วันนี้ที่ความเข้าใจผิดพื้นฐานของเราได้คลี่คลาย ปมทั้งหลายก็คลี่คลาย
สิ่งที่เกิดขึ้นจริง ก็จะปรากฎตรงหน้า ซึ่งน่าตลก ที่ทุกขณะจิต
มันก็อยู่ตรงนั้น แต่เราเองมองไม่เห็น มองไม่เห็นด้วยความกลัว
กลัวที่จะละทิ้งบางสิ่งที่เรารับใช้ กลัวที่จะละทิ้งสิ่งที่เราเชื่อว่าถูก
ต้องรับใช้พระเจ้าในมโนภาพของตัวเอง รับใช้พุทธะอันจำกัดของตัวเอง
รับใช้ความขบถต่อความเชื่อของตัวเอง จนเหนื่อยล้า แต่กลัว
ที่จะบอกว่า มีบางอย่างผิดไป ทั้งที่ลึกๆในใจก็รู้ ว่ามีบางสิ่งขาดหายไป

เราต่างรู้ ว่าพระเจ้าไม่ได้สร้างมนุษย์มาให้กัดกินกันเอง
พุทธะไม่ได้เกิดขึ้นเพื่อสร้างความกลัว และความเห็นแก่ตัวที่ล้ำลึกกว่า
เราต่างรู้ ว่าเราเองที่ทำให้ทุกอย่างมันยาก ใจเราเอง
เราต้องนิยาม ต้องจำกัดความบางสิ่งเพื่อให้เรารู้สึกว่าเราเป็นเจ้าของสิ่งนั้นได้
ทั้งที่จริงแท้แล้ว ไม่ได้มีสิ่งใดจำกัด นอกจากการนิยามบางสิ่งของเราเอง
เราเข้าถึงจิตเดิมแท้ หรือจิตรวมสากลนั่นไม่ได้ก็ด้วยการจำกัดความ

เศษความจริง ปะติดปะต่อกัน ไม่มีสองความจริงใดที่ขัดแย้งกัน
ทั้งหมดต่างคือสิ่งเดียวกัน ที่เราพยายามจำกัด และหยิบเศษเสี้ยว
มาทิ่มแทงหัวใจของกันและกัน ทั้งหมดก็แค่ความหวาดกลัว และความไม่รู้

เราหลงลืมบางสิ่งที่เราลืม เราเข้าใจผิดในหลายสิ่งที่เข้าใจผิด
ข้าพฯเขียนบางสิ่งอย่างที่ทิ้งบางสิ่ง แต่ไม่มีสิ่งใดหายไป
เขียนอย่างที่หลงลืมว่าเคยลืมบางสิ่ง
เขียนอย่างแน่ใจในสิ่งที่ไม่แน่ใจ
ปล่อยให้บางสิ่งล่องลอยออกมาในห้วงมโนภาพที่คล้ายจะไม่จำกัดนั้น