หน้าที่แม่..บางทีก็หนักเกินแรง
..
อยากจะนอนนิ่งนิ่งมิติงไหว
ขอหายใจอย่างเดียวไม่เกี่ยงข้อง
เวลาหิวชงชาสักห้าซอง
เค๊กฝอยทองสักชิ้นกินกันตาย
..
ดำเนินชีวิตติดขัดถนัดนัก
เป็นแค่หลักปักเลนเห็นแล้วหน่าย
มรดกที่นารุ่นตายาย
เขาคงขายใช้หนี้เดี๋ยวนี้จน
..
บ้านเล็กเล็กสักหลังยังหายาก
เคยอดอยากมากมายตั้งหลายหน
ไร้ที่ทางทำกินต้องดิ้นรน
ความเป็นคนหล่นหายอยู่หลายครั้ง
..
ห้าสิบปีที่ลืมตาดูโลก
สุขด้อยโศก..ทุกคราเวลาชั่ง
เคยอดมื้อกินมื้อคือพลัง
คอยเหนี่ยวรั้งจิตใจอยู่หลายที
..
คนเป็นแม่แก่ได้ตายแล้วยุ่ง
เป็นเหมือนยุ้งใส่ข้าวเอาไว้สี
เวลาหมด..มาเอา..เนาว์นานปี
ทุกวันนี้..ก็ยังเป็น..อยู่เช่นนั้น
..
กวีชาวบ้าน