ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Palmmy]

สิงโตเห็นลาตัวอ้วนอยู่ในคอก จึงค่อยๆ เยื้องย่างเข้าไป หมายจะตะปบลาด้วยกรงเล็บอันเเหลมคม
เเต่ไก่ตัวหนึ่งที่อยู่ในคอกได้โก่งคอส่งเสียงขันดังลั่น สิงโตจึง วิ่งหนีผละจากคอก เพราะทั้งเกลียดทั้งกลัวเสียงของไก่เป็น ยิ่งนัก
ฝ่ายลาเห็นเช่นนั้นก็เข้าใจว่าสิงโตกลัวตน จึงได้ออกจากคอก วิ่งไล่สิงโตอย่างลำพองใจ
"ฮะ ฮ่า เจ้าสิงโตตัวโต จะวิ่งหนีไปไหนรึ"
เมื่อสิงโตวิ่งหนีพ้นเสียงไก่เเล้วจึงหันมาตะครุบลากินเป็นอาหาร อันโอชะของเย็นวันนั้น
 นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
คนโง่เขลามักทำยโสโอหังว่าตนเก่ง

[พี.พูนสุข]

                  ลาทะนงตน

ร่ายสุภาพ
                
        สิงโตเจ้าพงไพร  ลอบเข้าไปหาเหยื่อ  เผื่อคนยังหลับไหล  ลำพองใจยิ่งนัก
ชักได้กลิ่นหอมหวาน  ตาประสานตาลา  พักกายาในคอก  เนื้อหนั่นนอกอ้วนพี
จึงตรงรี่หมายงับ  เสียงพึ๊บพั๊บเอ้กอิเอ้ก..  เหมือนมนต์เสกเข้าหู  สิงห์ร้องฮู้..เสียงไก่
ชังบาดใจบาดจิต  ไยขันผิดเวลา  โกยสี่ขาพรวดพราด  ลาคิดคาดบรรเจิด  สิงห์เตลิด
กลัวตน  จำไล่พ้นเขตแดน  จึงไล่แล่นตามล่า  ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า..อย่าหนี  พอดีไก่หยุดขัน
สิงโตพลันหยุดกึก  สั่งใจนึกหันกลับ  วิ่งเข้างับทันที  เลือดหวานดียิ่งแท้  ลาโง่ถึง
คราวแพ้  อย่าได้หลงตน  เยี่ยงนา    (หรือ...อย่าได้ทระนง  เยี่ยงนา)

๐๐ข้อสังเกต...คำสุดท้ายของแต่ละวรรค ส่งสัมผัสไปยังคำที่ ๑-๒-๓ ด้วยเสียงวรรณยุกต์
เดียวกันบ้าง ต่างกันบ้าง ไปตามเรื่อง...ปรับเอาเองนะจ๊ะ
 
                                    ยายกะปู กิ๊บๆ

                                                       

[Palmmy]

ขอบคุณค่ะ